Mały Oluś i Dzieciątko.
Tata miał rację! Jasełka, które Magda i Kuba z Bliźniakami przygotowali na Boże Narodzenie zrobiły w rodzinie furorę. Nawet mały Antoś podczas przedstawienia siedział cichutko i zdumionymi oczkami śledził jak Maryja-Magda i Józef-Kuba wędrowali po pokoju w długich szatach i chustach, a Małgosia i Jasiek ubrani w białe tuniki z przyszytymi do nich skrzydłami śpiewali kolędy. Babcia Krysia miała łzy w oczach gdy w ściągniętej ze strychu kolebce, w której dawno temu bujały się wszystkie jej dzieci a później wnuki pojawiła się gliniana figurka Dzieciątka Jezus.
- Ach, och, jak cudnie !- wzdychała ciocia Justyna, gdy Antoś nachylił się nad Dzieciątkiem Jezus i pocałował go w czoło.
- Pośpiewajmy Maleńkiemu wszyscy -zaproponowała Mama obejmując swój brzuch, w którym jej dzieciątko kopało nóżkami.
- Czemu nie!- wykrzyknął wujek Franek i pierwszy zaczął śpiewać głośno „Dzisiaj w Betlejem”. Nagle, mimo jego tubalnego głosu, dał się słyszeć przez ścianę żałosny płacz dziecka.
- Co to? Kto to tak płacze? - spytał wujek przestając śpiewać.
-To mały Oluś pani Jezierskiej - wyjaśniła Mama.- Biedactwo, pewnie znów ma kolkę albo coś gorszego.
-Te małe dzieci są niemożliwe, gdy tak wrzeszczą, jakby straszny Herod je straszył - burknął Kuba wcale nie jak dobry i czuły św. Józef, za którego był przebrany.
-Wszystkie małe dzieci tak mają Kubusiu - powiedziała babcia - niektóre płaczą, bo są głodne, inne z zimna albo gdy maja mokro, jeszcze inne zupełnie nie wiadomo dlaczego, tak jak ty gdy byłeś malutki.
Zawstydzony Kuba poczerwieniał jak wigilijny barszcz. Chciał chyba przeprosić za swoje głupie słowa, ale nie zdążył, bo nagle drzwi do mieszkania otworzyły się a w nich stanęły dwa Anioły i pani Jezierska z płaczącym Olusiem na rękach. Jak to się stało, że nikt nie zauważył wymykającej się z domu aniołków Małgosi i Jasia, nie wiadomo. Mama podziękowała im uśmiechem i zaraz podeszła do pani Jezierskiej i zaprosiła ją na kanapę. Buzia małego Olusia była cała czerwona od płaczu a pani Jezierska cała spocona od długiego huśtania dziecka na rękach.
- Może ja go utulę?- zapytała Magda, a kiedy panie Jezierska skinęła potakująco głową wzięła niemowlę z jej rąk i położyła w kolebce obok Dzieciątka Jezus.
-Betlejem śpi, Dzieciątko drży,
Maryja śpiewa Mu: lu li la lij, lu li la lij,
śpij Maleńki śpij. - zanuciła cichutko wprawiając kolebkę lekko w ruch.
-Kołysankę pasterz gra,
bo fujarkę ma, luli la lij, lu li la lij,
śpij Maleńki śpij - dołączyli zaraz wszyscy.
I nagle maleńki Oluś przestał płakać, uśmiechnął się, przytulił główkę do poduszeczki Dzieciątka Jezus i zamknął oczy.
- Pierwszy raz tak spokojnie zasnął - westchnęła z ulgą pani Jezierska.
- To dlatego, że przy Dzieciątku Jezus i nucących z nami Aniołach - uśmiechnęła się Mama.
Mały Oluś spał i spał, i tylko czasem uśmiechał się przez sen. A jak się obudził pani Jezierska wyjęła go z kolebusi i powiedziała, że wraca do swojego mieszkania. Odprowadzili ją całą gromadą śpiewając przy tym inne kolędy. Sąsiedzi wyglądali ze swoich mieszkań, uśmiechali się, niektórzy dołączali do nich, jedni sami, inni ze swoimi dziećmi. Ktoś zapalił latarenkę, ktoś zdjął z choinki złotą gwiazdę, ktoś rozpalił zimne ognie. Szli po korytarzach jak kolędnicy. Z paradą, ze śpiewem, z radością. Jak jedna wielka blokowa rodzina. Za małym Olusiem machającym wesoło rączkami i gaworzącym coś po swojemu, za dzieciątkiem wiercącym się w mamy brzuchu, za Bożonarodzeniowym Dzieciątkiem Jezus niesionym przez Magdę i Kubę i za Aniołami, które Tata głaskał po śnieżnobiałych skrzydłach. Szli i śpiewali a echo ich śpiewu niosło się po korytarzach i schodach jak archanielska trąba:
„Wesołą nowinę, bracia słuchajcie! Niebieską Dziecinę z nami witajcie!...”