Jedną z funkcji ludzkiego umysłu jest wyobraźnia. Pozostawiona samej sobie może popaść w głęboki sen. Może także - puszczona samopas, niekontrolowana - zamienić się w nieokiełznaną bestię i na nieszczęście dla „swojego pana” podsuwać mu najczarniejsze scenariusze hipotetycznych zdarzeń. W obu przypadkach wyobraźnia działa na niekorzyść właściciela owej wyobraźni.
Nad wyobraźnią możemy jednak sprawować ścisłą kontrolę - dzięki sile naszego umysłu. To świadome opanowanie funkcji popularnie określane jest mianem TWÓRCZEJ WIZUALIZACJI. Twórcza wizualizacja w służbie porażki - tak najkrócej, z pewną przekorą, można byłoby określić cykl ostatnich odcinków „Narzędzi menedżera”. O samej porażce na tych stronach „Gazety Ubezpieczeniowej” też było sporo. Dla przypomnienia - porażka jest tylko i wyłącznie bardzo subiektywnym odczuciem. Nie ZDARZENIEM, nie SYTUACJĄ ani KONSEKWENCJĄ CZEGOŚ, ale ODCZUCIEM, jakiego wtedy doświadczamy! Jeden z menedżerów, usilnie próbujący zwerbować do swojego zespołu nowych agentów - owe bezowocne próby nazwie porażką. Niewykluczone, że po kolejnych porażkach (porażkach w jego przekonaniu) - rzuci w diabły nie tylko „całe to kierownikowanie”, ale ubezpieczeniowy proceder w ogóle. Inny unit manager odstawi swój emocjonalny stosunek do zdarzeń na bok i zdystansowany zastanowi się, gdzie w procesie rekrutacji popełnił błąd. I kiedy ten błąd odkryje - zacznie go naprawiać. Przez moment nie pomyśli o sobie jako o człowieku, który poniósł porażkę.
Menedżer ma prawo błądzić
Ten drugi typ zachowania jest właściwy. Tak prawidłowo powinniśmy reagować na sytuacje, które ewidentnie nam pokazują, że gdzieś popełniliśmy błąd. A przecież... błądzić jest rzeczą ludzką!
Niestety, „pokodowani” w dzieciństwie przez najbliższe otoczenie, nie akceptujemy błądzenia. Nie akceptujemy również porażki, jej obecności w naszym życiu. Za wszelką cenę chcemy jej uniknąć. Porażka jednak przytrafia się raz za razem i w zależności od tego, jakie wzorce przekonań w sobie nosimy, tak na ową porażkę reagujemy: porażka nas boli, staje się tragedią, możemy ją wypierać albo starać się obciążyć innych winą za to, co się stało.
Wyniki testu z nr 26 „GU” przekonują, że tych sposobów reagowania na porażkę jest kilka. Można być A, albo typem D/B, albo mieszanką kilku typów. I męczyć się z własnym wnętrzem, nic poza tym nie robiąc.
Można również zacząć zmieniać przekonania tkwiące w podświadomości - przy użyciu Twórczej Wizualizacji. Jak to zrobić? O tym za chwilę. Zacznijmy od typu A...
Antidotum na opiekuna nadtroskliwego
Tym, co bardzo skutecznie zaszczepił w nas opiekun nadtroskliwy, jest paniczny strach przed wszystkim. Ponieważ opiekun A bał się każdej życiowej zmiany, ów lęk zaszczepił również swemu podopiecznemu. Lęk przed nowym był tak naprawdę lękiem przed bólem hipotetycznej porażki.
Zachowanie bezpiecznego status quo, nawet za cenę tkwienia w bezsensownym marazmie, stało się celem życia. Nie ma zmian, nie ma nowego - nie ma bólu. Za to jest spokój.
To co było „dobre” w przypadku opiekuna, niekoniecznie musi sprawdzać się w przypadku dziecka. Zwłaszcza, jeśli dziecko ma zgoła inną osobowość. Dla osoby, która w wieku dojrzałym wie o sobie np. to, że jest osobą bardzo aktywną, kochającą wyzwania, poszukującą ciągle czegoś nowego - przekonania z dzieciństwa będą niczym zarzucone kotwice dla rozpędzonego statku. Świadomie podopieczny A poszukiwać będzie wszelkiej aktywności, podświadomie - storpeduje samego siebie, zmuszając do „bezpiecznej” bierności.
Jak uporać się z wewnętrznym przekonaniem typu A? Przede wszystkim należy zacząć od wyciszenia się - przynajmniej na początku. Z nabywanym doświadczeniem, do twórczych wizualizacji nie będzie już potrzebny ani relaks, ani jakieś szczególne miejsce. Póki co - należy sobie zapewnić chociaż 10-15 minut spokoju i odprężenia.
Specjaliści od psychocybernetyki zalecają podczas pierwszych minut wizualizacji wyobrażanie sobie ulubionego widoku: spokojnej tafli jeziora, zielonej łąki, pustej plaży w słoneczny dzień, itp. Każdy z nas ma takie miejsca, których nawet wspomnienie go odpręża.
Kolejnym etapem jest stworzenie właściwych obrazów, tych najbardziej pożądanych. Jeśli problemem podopiecznego typu A jest strach przed zmianą (wynikający z silnego przekonania, że każda zmiana oznacza porażkę) i bólem (wynikającym z odniesienia porażki) - należy się skupić na wyobrażaniu sobie swoich odczuć po hipotetycznej zmianie.
W naszej wyobraźni możemy zmienić cokolwiek: miejsce pracy, zespół agentów. Możemy zmienić też zawód, dom, samochód.
Ważne, aby towarzyszyło temu uczucie zadowolenia, spokoju, bezpieczeństwa.
Przykład: W życiu codziennym nosisz się, menedżerze, z zamiarem zmiany pracy. Wszelkie logiczne przesłanki mówią ci, że tak będzie najlepiej: zmiana otoczenia musi wyjść ci na dobre! Podświadomie jednak bojkotujesz samego siebie: różne niby-przypadki powodują, że nie stawiasz się na kolejnych rozmowach o pracy. Przepadają też niczym kamfora gazety, w których miałeś zakreślone ogłoszenia z telefonami interesujących cię pracodawców. Z kolei, kiedy masz już dzwonić - okazuje się, że komórka się rozładowała, albo akurat nie ma zasięgu. Itp., itd. Twoja przerażona wizją zmian podświadomość zrobi wszystko, abyś ty nie zrobił niczego!
Z uporem maniaka
Mocowanie się z własną podświadomością może trwać długie tygodnie. Wygra ta część ciebie, która jest bardziej uparta lub zdeterminowana. Ilekroć przedstawisz swojej podświadomości jakiś nowy obraz, usłyszysz piskliwy głosik przekonujący cię, że przecież to kłamstwo, że prawda jest zupełnie inna!
Tymczasem... kłamstwo powtórzone trzy razy staje się prawdą. W przypadku Twórczej Wizualizacji owe „trzy razy” oznaczają co najmniej sześć tygodni regularnych, codziennych ćwiczeń. Jednak są to działania warte zachodu.
W trakcie pracy nad własnymi przekonaniami warto przyjąć taktykę zdartej płyty i wobec własnej podświadomości charakteryzować się uporem muła i osła razem wziętych.