Przyjaciółki

- Prawdziwej przyjaźni to chyba nie ma - myślała Magda biegnąć ze szkoły. Od kilku dni Agnieszka nie odzywała się do niej ani słowem. Najpierw nazwała ją kłamczuchą i plotkarą a później pogniewała się na nią . A przecież to Magda miała powody do złości. Jagoda jej wszystko opowiedziała. O tym jak Agnieszka nazwała ją, Magdę, głupią prymitywną gęsią i o tym, że w ich domu bieda aż piszczy. Jak ta Agnieszka tak mogła. Przecież z taką radością przychodziła do nich na obiady, razem odrabiały lekcje, chodziły do kina.

- Coś nie widać ostatnio twojej Agnieszki u nas ? - zapytała Mama wczoraj przy kolacji.

- E… -mruknęła Magda - chyba znów poszła do Jagody.

- Mam nadzieję, że nie jesteś zazdrosna o to że Agnieszka spędza teraz więcej czasu z Jagodą ?

- Więcej? - Magda aż podskoczyła ze złości - Ona teraz przebywa tylko z nią. Ja jestem dla niej jak powietrze.

- Powinnaś z nią o tym porozmawiać - wtrącił się Tata

- Ale ona nie chce. Odwraca się ode mnie, nie odbiera telefonów

- To dziwne - Kuba pokręcił głową - byłyście przecież jak papużki nierozłączki

Właśnie. Jak papużki nierozłączki. Widocznie i papużki nierozłączki musza się kiedyś rozstać.

- Szkoda tej waszej przyjaźni - Mama zamyśliła się - przecież mogłybyście przyjaźnić się we trzy.

Może i mogłyby, gdyby nie tamte Agnieszki słowa. A dziś do tego jeszcze ta awantura w szkole. Przyjaciółka podbiegła do niej na długiej przerwie

- Wiesz Magda? - prawie krzyknęła - nie myślałam, że wyjawisz wszystkim nasze sekrety. Co kogo obchodzi, że moi rodzice nie mieszkają ze mną? Albo, że podoba mi się Michał z IV b? No powiedz, co kogo to obchodzi?

- Nikomu niczego o tobie nie powiedziałam - Magda aż zakrztusiła się z wrażenia - Może to Jagoda?

- Jagoda? Chyba nie wiesz co mówisz! Gdyby nie ona nie wiedziałabym jaka jesteś fałszywa.

Magda poczerwieniała jak burak. Cała klasa patrzyła na nią jak na winowajcę. Trudno wytrzymać takie spojrzenia.

Dlatego Magda wyskoczyła z płaczem z klasy. Zatrzymała się dopiero przy drzewie w parku .

- Magda, no coś ty - Anka nachyliła się nad nią zatroskana - przestań płakać, bo nie ma tu żadnej twojej winy.

Magda podniosła głowę. Koleżanki z klasy przybiegły za nią aż tutaj. Otoczyły wianuszkiem

- Bo Agnieszka....

- Agnieszka jeszcze nie poznała się na Jagodzie. Ona wszystkich ze sobą skłóca. Wymyśla takie różne nieprawdziwe historyjki.

- Mnie też nagadała na Zosię - potwierdziła Gośka.

- A mnie na Gośkę - dorzuciła Zosia.

- Moja mama mówi, że ktoś taki jest toksyczny. To znaczy że zatruwa ludzi swoimi kłamstwami i oni w to wierzą chociaż to nieprawda - zabrała głos Klara.

- Trzeba się więc z Jagodą rozprawić - zawołała Agata - kto idzie za mną?

- Wszyscy na jedną ? - Magda miała skrupuły

- Przecież nie będziemy jej bić - zaśmiała się Anka - ale musimy trochę na nią nakrzyczeć żeby wiedziała , że to co robi jest złe.

- Może ona nie chciała? - Magda czuła, ze musi bronić Jagodę - może nikt jej nie nauczył dobrego zachowania? Lepiej z nią spokojnie porozmawiać, wyjaśnić.

- Ech, z ciebie to prawdziwa obrończyni - Kaśka uśmiechnęła się życzliwie - tylko, że to ciebie miałyśmy bronić a nie Jagodę.

- Może ta toksyczna Jagoda da się zmienić? - usłyszały nagle zza pleców głos Jagody. Koleżanka stała ze spuszczoną głową. Za nią niepewnie z nogi na nogę przestępowała Agnieszka

- Na pewno - Magda rozpromieniła się. Wyciągnęła ręce do Jagody i Agnieszki. To prawdziwy cud, że Jagoda tak…

Szły teraz do domu razem. Trzy przyjaciółki . Wiatr rozwiewał im szaliki i włosy. Z tyłu za nimi trzej Aniołowie Stróże tańczyli walczyka. A one gadały, gadały i gadały….

---