ROZDZIAŁ 15
ZGADNIJCIE, KTO WRA-A-CA?
W środę wczesnym porankiem matka Emily w milczeniu opuściła minivanem parking filadelfijskiego dworca Greyhounda, wjechała w samym środku porannych godzin szczytu na Route 76, minęła urocze szeregowce przy Schuylkill River, i ruszyła prosto do szpitala Rosewood Memorial. Chociaż Emily rozpaczliwie potrzebowała prysznica po wyczerpującej 10-godzinnej podróży, bardzo chciała przekonać się, w jakim stanie jest Hanna.
Zanim dojechały do szpitala, Emily zaczęła się martwić, że popełniła poważny błąd. Wczoraj wieczorem, przed wejściem do autobusu o 22:00, zadzwoniła do rodziców, mówiąc im, że widziała ich w telewizji, że z nią wszystko w porządku i że wraca do domu. Rodzice wydawali się szczęśliwi… ale wtedy padła bateria jej komórki, więc pewności nie miała. Odkąd Emily wsiadła do samochodu, jedyne słowa, które wypowiedziała do niej matka brzmiały: „Jesteś okay?”. Kiedy Emily potwierdziła, matka powiedziała jej, że Hanna się obudziła, po czym zamilkła.
Matka wjechała pod markizę głównego wejścia do szpitala i zatrzymała auto. Wydała długie, drżące westchnienie, na moment składając głowę na kierownicy.
- Jazda po Filadelfii śmiertelnie mnie przeraża.
Emily patrzyła na matkę, na jej gęste siwe włosy, szmaragdowozielony kardigan i cenny perłowy naszyjnik, który zawsze nosiła, trochę jak Marge w „Simpson'ach”. Nagle zdała sobie sprawę, że nigdy nie widziała, żeby jej matka kiedykolwiek choćby przejeżdżała w pobliżu Filadelfii. Zawsze denerwowała się przy wjazdach, nawet kiedy nie było żadnych samochodów.
- Dziękuję, że mnie odebrałaś. - powiedziała cichutko.
Pani Fields wpatrywała się uważnie w Emily z drżącymi wargami.
- Tak się o ciebie martwiliśmy. Myśl, że moglibyśmy cię na zawsze utracić sprawiła, że przemyśleliśmy pewne rzeczy. Odesłanie cię, tak jak zrobiliśmy, do ciotki Helene, było niesłuszne. Emily, możemy nie akceptować decyzji dotyczących twojego… życia, ale spróbujemy uporać się z tym i żyć najlepiej jak potrafimy. Tak radzi Dr. Phil. Czytaliśmy z twoim ojcem jego książki.
Na zewnątrz samochodu młoda para podjechała dziecięcym wózkiem Silver Cross do swojego Porsche Cayenne. Dwóch atrakcyjnych, ciemnoskórych, dwudziestokilkuletnich lekarzy przepychało się żartobliwie. Emily odetchnęła powietrzem przesyconym zapachem kapryfolium i po drugiej stronie ulicy zauważyła market Wawa. Zdecydowanie była w Rosewood. Nie wylądowała awaryjnie w życiu innej dziewczyny.
- Okay. - wychrypiała Emily. Odczuwała swędzenie całego ciała, zwłaszcza dłoni. - Ja… dziękuję. Bardzo mnie to cieszy.
Pani Fields sięgnęła do torebki i wyjęła plastikową reklamówkę Barnes & Noble.
- To dla ciebie. - w środku była płyta DVD „Gdzie jest Nemo?”. Skonsternowana Emily uniosła wzrok. - Ellen DeGeneres jest tą zabawną rybką. - wytłumaczyła matka Emily lekko mentorskim tonem. - Pomyśleliśmy, że może ją polubisz. - Emily nagle zrozumiała. Ellen DeGeneres była rybą - pływaczką i lesbijką, tak jak Emily.
- Dziękuję. - powiedziała dziwnie wzruszona, przyciskając do piersi DVD.
Oszołomiona, wygrzebała się z samochodu i przeszła przez automatyczne frontowe drzwi szpitala. Kiedy mijała izbę przyjęć, kawiarnię i sklepik z luksusowymi pamiątkami, słowa matki zaczynały powoli do niej docierać. Rodzina ją zaakceptowała? Zastanawiała się, czy powinna zadzwonić do Mayi i powiedzieć jej, że wróciła. Ale co mogła powiedzieć? Jestem w domu! Moi rodzice już są spoko! Możemy ze sobą chodzić! To wydawało się takie… tandetne.
Pokój Hanny był na piątym piętrze. Kiedy Emily otworzyła szeroko drzwi, przy jej łóżku siedziały już Aria i Spencer, z dłońmi zaciśniętymi na kubkach z dużą kawą Starbucks. Na podbródku Hanny wyróżniało się kilka nierównych szwów, a na ręce miała olbrzymi gips. Obok łóżka stał gigantycznych rozmiarów bukiet, a w pokoju unosił się zapach rozmarynowego olejku eterycznego.
- Cześć, Hanna. - powiedziała Emily zamykając cicho drzwi. - Jak się masz?
- Ty też przyszłaś wypytywać o „A”? - Hanna, prawie rozdrażniona, westchnęła.
Emily spojrzała najpierw na Arię, potem na Spencer, która nerwowo skubała kartonowy brzeg okładki kubka. Dziwnie było widzieć Arię i Spencer razem - czy Aria nie podejrzewała Spencer o zabicie Ali? Sygnalizując to pytająco uniosła brwi spoglądając na Arię, ale ona potrząsnęła głową i powiedziała bezgłośnie: Później wytłumaczę.
Emily znowu zwróciła spojrzenie na Hannę.
- Cóż, chciałam zobaczyć, jak się miewasz, ale owszem… - zaczęła.
- Daruj sobie. - powiedziała wyniośle Hanna, okręcając wokół palca kosmyk włosów. - Nie pamiętam, co się stało. Więc równie dobrze możemy porozmawiać o czymś innym. - jej głos dygotał z wyczerpania.
Emily cofnęła się. Spojrzała błagalnie na Arię, pytając wzrokiem: „Naprawdę nie pamięta?”. Aria przecząco potrząsnęła głową.
- Hanna, jeśli nie będziemy pytać, nigdy sobie nie przypomnisz. - nalegała Spencer. - Dostałaś sms-a? List? Może „A” włożył ci coś do kieszeni?
Hanna spojrzała groźnie na Spencer ze szczelnie zaciśniętym ustami.
- Dowiedzialaś się czegoś w trakcie albo po przyjęciu Mony. - zachęcała Aria. - Może to ma coś z tym wspólnego?
- Może „A” powiedział coś obciążającego. - powiedziała Spencer. - Albo zobaczyłaś kogoś za kierownicą SUVa, który cię potrącił?
- Mogłybyście już przestać? - łzy wypełniły kąciki oczu Hanny. - Lekarz powiedział, że takie forsowanie nie jest dobre dla mojego zdrowia. - po chwili milczenia przesunęła dłoniami po miękkim kaszmirowym kocu i odetchnęła głęboko. - Dziewczyny, jak myślicie, czy gdybyście mogły się cofnąć do czasu przed śmiercią Ali, czy mogłybyście temu zapobiec?
Emily rozejrzała się. Jej przyjaciółki były tym pytaniem równie zaskoczone, co ona.
- Cóż, jasne. - mruknęła cicho Aria.
- Oczywiście. - powiedziała Emily.
- I nadal byście chciały to zrobić? - prowokowała Hanna. - Naprawdę byśmy chciały, żeby Ali była w pobliżu? Skoro wiemy, że ukrywała tajemnicę Toby'ego przed nami i za naszymi plecami spotykała się z Ianem? Skoro już trochę dorosłyśmy i zrozumiałyśmy, że Ali była w sumie zwykłą suką?
- Oczywiście, że chciałabym, żeby tu była. - powiedziała ostro Emily. Ale kiedy spojrzała po pozostałych, wbijały bez słowa wzrok w podłogę.
- No, z pewnością nie chciałyśmy, żeby umarła. - wymamrotała w końcu Spencer. Aria pokiwała głową i podrapała purpurowy lakier na paznokciu.
Emily sądziła, że Hanna owinęła wokół części gipsu szal Hermès'a w próbując sprawić, żeby wyglądał ładniej. Z tego, co Emily zauważyła, reszta gipsu była pokryta podpisami. Podpisali się już wszyscy z Rosewood - był zamaszysty podpis Noela Kahna; schludny - Melissy, siostry Spencer; kanciasty - pana Jenningsa, nauczyciela matematyki Hanny. Ktoś napisał na gipsie tylko słowo BUZIAKI!, kropka wykrzyknika była uśmieszkiem. Emily przesunęła palcami po słowie, jakby było napisane Braille'm.
Po kilku minutach, podczas których praktycznie niczego nie mówiły, markotne Aria, Emily i Spencer wyszły gęsiego z pokoju. Milczały, dopóki nie doszły do szeregu wind.
- Co spowodowało, że zaczęła tak mówić o Ali? - szepnęła Emily.
- Śniła o niej, kiedy była w śpiączce. - Spencer wzruszyła ramionami i wcisnęła guzik przywołujący windę do zjazdu.
- Musimy sprawić, żeby Hanna sobie przypomniała. - szepnęła Aria. - Ona wie, kim jest „A”.
Dochodziła 08:00 rano, kiedy dotarły na parking. Gdy przejeżdzała obok nich pędem karetka, telefon Spencer zaczął wygrywać „Cztery pory roku” Vivaldiego. Zirytowana, zajrzała do kieszeni.
- Kto tak wcześnie do mnie dzwoni?
Potem zabrzęczała komórka Arii. I Emily.
Zimny wiatr przeszył dziewczęta. Flagi z logo szpitala, które wisiały przy głównej markizie, zafalowały.
- Nie. - sapnęła Spencer.
Emily spojrzała na temat wiadomości. Brzmiał: BUZIAKI!, zupełnie jak na gipsie Hanny.
Tęskniłyście za mną, suki? Przestańcie grzebać w poszukiwaniu odpowiedzi, albo wasze wspomnienia też będzie trzeba wymazać. - A
Phillip Calvin McGraw (ur. 1950) lepiej znany jako Dr. Phil, jest amerykańskim telewizyjnym celebrytą, autorem i psychologiem oraz gospodarzem programu Dr. Phil, który zadebiutował w telewizji w 2002r.
Ellen DeGeneres (ur. 1958 r. w Metairie, Luizjana, USA) - amerykańska scenarzystka i aktorka, zdobywczyni nagrody Emmy. Obecnie prowadzi własny talk-show The Ellen DeGeneres Show.
Pretty Little Liars - Unbelievable Nie do wiary
4