ROZDZIAŁ 30
TRZY MAŁE SŁOWA MOGĄ WSZYSTKO ZMIENIĆ
Spencer siedziała przy ruletce, przekładając z ręki do ręki plastikowe żetony. Kiedy umieszczała kilka żetonów na cyfrach 4, 5, 6 i 7 poczuła, że nacisk tłumu za jej plecami jeszcze bardziej wzrósł. Wyglądało na to, że zgromadziło się tu całe Rosewood - każdy ze szkoły, plus osoby z konkurencyjnych prywatnych szkół, które podczepiały się do imprez Noela Kahna. Po obrzeżu nawet przechadzał się policjant. Spencer ciekawiło po co.
Gdy ruletka się zatrzymała, kulka wpadła do przegródki z numerem 6. Wygrała trzeci raz z rzędu.
- Dobra robota. - powiedział jej ktoś do ucha. Spencer rozejrzała się, ale nie mogła znaleźć osoby, która się do niej odezwała. Brzmiał jak głos jej siostry. Tylko po co Melissa miałaby tu przychodzić? Nie było innych studentów, a przed wywiadem Złotej Orchidei Melissa powiedziała, że przyjęcie Hanny jest bezsensowne.
Wiesz, ona to zrobiła. Spencer nie mogła wyrzucić z głowy sms-a „A”.
Obrzuciła namiot uważnym spojrzeniem. Ktoś z blond włosami do podbródka oddalał się w stronę sceny, ale kiedy Spencer wstała, ta osoba jakby wyparowała z tłumu. Przetarła oczy. Może traciła rozum.
Nagle za ramię chwyciła ją Mona Vanderwaal.
- Hej, kochanie. Masz sekundkę? Mam niespodziankę.
Poprowadziła Spencer przez tłum do bardziej odizolowanego miejsca, pstryknęła palcami i jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki pojawił się kelner i wręczył każdej z nich wąski, żłobkowany kieliszek wypełniony musującym płynem.
- To prawdziwy szampan. - powiedziała Mona. - Chciałam wznieść toast, żeby ci podziękować, Spencer. Za zaplanowanie ze mną tego wspaniałego przyjęcia… i za to, że przy mnie byłaś. Przy… no, wiesz. Wiadomości.
- Oczywiście. - powiedziała słabo Spencer.
Stuknęły się kieliszkami i pociągnęły łyk.
- To naprawdę wspaniałe przyjęcie. - mówiła dalej Mona. - Nie udałoby mi się bez ciebie.
Spencer skromnie machnęła ręką.
- E, tam. To ty wszystko zorganizowałaś. Ja wykonałam tylko kilka telefonów. Jesteś do tego stworzona.
- Obie jesteśmy do tego stworzone. - powiedziała Mona mieszając szampan w kieliszku. - Powinnyśmy razem założyć biznes w planowaniu przyjęć.
- A na boku będziemy świecić chłopcom z country clubu golizną. - zażartowała Spencer.
- Jasne! - zaszczebiotała Mona i zderzyła się ze Spencer biodrem.
Spencer przesunęła palcami wzdłuż szampanki. Chciała powiedzieć Monie o najnowszym sms-ie od „A” - tym o Melissie. Mona zrozumiałaby. Tyle, że DJ puścił właśnie szybką piosenkę OK Go, i zanim Spencer zdołała coś powiedzieć, Mona pisnęła i pobiegła na parkiet. Zerknęła przez ramię na Spencer jakby chciała powiedzieć: Idziesz? Spencer potrząsnęła głową.
Od kilku łyków szampana Spencer zakręciło się w głowie. Wyszła z namiotu na rześkie nocne powietrze po kilku minutach żmudnego przedzierania się przez tłum. Rzeźbione ręką człowieka trawiaste wzgórki i piaskowe pułapki nie były widoczne i Spencer mogła dostrzec w oddali tylko zarys linii drzew. Ich gałęzie kołysały się jak palce szkieletu. Gdzieś zabrzmiało cykanie gromady świerszczy.
„A” nic nie wie o zabójcy Ali, pocieszała się Spencer, spoglądając na rozmyte kształty imprezowiczów w namiocie. Zresztą, to nie miało sensu - Melissa nie zrujnowałaby swojej przyszłości zabijając kogoś z powodu faceta. To była po prostu kolejna z gierek „A”, przez którą Spencer miała uwierzyć w coś, co nie było prawdą.
Westchnęła i ruszyła w stronę łazienek, które znajdowały się poza namiotem w przyczepie w kształcie bańki. Wspięła się podjazdem dla wózków inwalidzkich i pchnęła cienkie plastikowe drzwi. Tylko jedna z trzech kabin była zajęta. Kiedy już spłukała wodę i poprawiła sukienkę, drzwi wejściowe do toalety trzasnęły. Jasne srebrne buty Loeffler Randall przeszły do miniaturowego zlewu przyczepy. Spencer zasłoniła usta rękoma. Wiele razy widziała już te buty - to je Melissa lubiła najbardziej.
- Hm, cześć. - powiedziała Spencer wychodząc z kabiny. Melissa opierała się o zlew z dłońmi na biodrach i uśmieszkiem na twarzy. Miała na sobie długą, obcisłą czarną sukienkę z rozcięciem z boku. Spencer usiłowała spokojnie oddychać. - Co tutaj robisz?
Siostra wpatrywała się w nią bez słowa. Kropla wody uderzyła w dno umywalki, przez co Spencer podskoczyła.
- No co? - wymruczała Spencer. - Czemu tak na mnie patrzysz?
- Dlaczego znowu mnie okłamałaś? - warknęła Melissa.
Spencer oparła się o drzwi jednej z kabin. Obrzuciła pomieszczenie nerwowym spojrzeniem w poszukiwaniu czegoś do obrony. Jedyne, co przyszło jej na myśl, to obcas własnego buta i powoli wysunęła z niego stopę.
- Okłamałam?
- Ian mi powiedział, że był wczoraj wieczorem w twoim pokoju hotelowym. - wyszeptała Melissa z rozszerzonymi nozdrzami. - Mówiłam ci, jest kiepski w dotrzymywaniu tajemnic.
- Do niczego nie doszło. Przysięgam. - oczy Spencer zogromniały. Melissa zrobiła krok w jej stronę. Spencer jedną ręką zasłoniła twarz, a drugą ściągnęła ze stopy szpilkę. - Proszę. - błagała, wyciągając but, jakby był tarczą.
Twarz Melissy unosiła się kilka cali od niej.
- Po tym, jak przyznałaś mi się do wszystkiego na plaży, sądziłam, że się dogadałyśmy. Ale chyba jednak nie. - okręciła się na pięcie i wypadła z łazienki. Spencer usłyszała głuche uderzenia jej stóp o podjazd i później o trawę.
Spencer pochyliła się nad zlewem i oparła czoło o chłodną powierzchnię lustra. Nagle w jednej z toalet popłynęła woda. Po chwili drzwi trzeciej z kabin otworzyły się. Wymaszerowała z niej Mona Vanderwaal. Na jej twarzy rysowało się przerażenie.
- To była twoja siostra? - szepnęła.
- Taaa. - wymruczała Spencer odwracając się.
- Co się dzieje? Dobrze się czujesz? - Mona chwyciła Spencer za nadgarstki.
- Chyba tak. - Spencer wyprostowała się. - Potrzebuję tylko chwili na osobności.
- Oczywiście. - oczy Mony zogromniały. - Będę na zewnątrz, gdybyś mnie potrzebowała.
Spencer z wdzięcznością uśmiechnęła się do pleców Mony. Po chwili usłyszała trzask zapalniczki i migotliwy, ćmiący odgłos, z jakim Mona zaciągnęła się papierosem. Spencer spojrzała w lustro i przygładziła włosy. Gdy sięgała po swoją wyszywaną cekinami torebeczkę z nadzieją, że znajdzie w niej pojemnik z aspiryną, jej ręce dziko drżały. Jej dłonie natykały się kolejno na portfel, pomadkę, żetony do gry… i coś innego, kwadratowego i lśniącego. Spencer powoli to wyjęła.
To było zdjęcie. Ali i Ian stali blisko siebie, spleceni ramionami. Za nimi był okrągły, kamienny budynek, a za nim sznur żółtych, szkolnych autobusów. Sądząc po wyglądzie potarganych włosów Ali i jej koszuli polo J. Crew w tropikalnym odcieniu, Spencer była niemal pewna, że zdjęcie zrobiono podczas szkolnej wycieczki do teatru „People's Light” na spektakl „Romeo i Julia” w jednym z sąsiednich miast. Dołączyła do niej gromadka uczniów z Rosewood Day - Spencer, Ali, pozostałe dziewczyny, oraz masa studentów z trzeciego i czwartego roku, takich jak Ian i Melissa. Na uśmiechniętej twarzy Ali, ktoś coś napisał wielkimi, nierównymi literami.
Jesteś martwa, suko.
Spencer wbiła wzrok w pismo momentalnie je rozpoznając. Niewiele osób pisało małe „a” jak skręcone „2”. Praktycznie rzecz biorąc, czwórka z kursywy była jedyną, jaką Melissa kiedykolwiek dostała. Jej nauczyciel kaligrafii z drugiej klasy ostro ją ganił, ale pisanie zabawnie wyglądającego „a” stało się nawykiem, z którym Melissa nie potrafiła zerwać.
Spencer wypuściła zdjęcie z rąk i wydała cichy, bolesny pisk niedowierzania.
- Spencer? - zawołała z zewnątrz Mona. - Dobrze się czujesz?
- Znakomicie. - powiedziała po dłuższej chwili Spencer. Spojrzała w dół, na podłogę. Zdjęcie wylądowało obrazem do dołu. Na jego odwrocie było napisane coś jeszcze.
Lepiej się pilnuj… albo też będziesz martwą suką. - A
OK Go - amerykański zespół z Chicago grający indie rock.
Kursywa - termin oznaczający używanie znaków pisarskich w postaci pochylonej, przy czym jego stosowanie odnosi się zarówno do pisma ręcznego (także w alfabetach wcześniejszych niż łaciński), jak i pisma maszynowego (czcionka lub font)
Pretty Little Liars - Unbelievable Nie do wiary
3