1. Podmiotowość w PMP – dalsze rozważania.

1. Państwa członkowskie mogą decydować o dalszym losie podmiotu (o ile wszystko zgodne z prawem): opinia doradcza MTS z 1949r.

2. Aspekt suwerenności: co się składa na ta suwerenność, czy może być ona ograniczana i modyfikowana, czy możliwe jest pozbawienie tej suwerenności?

1. Ehrlich: samowładność i całowładność – podmiot jest suwerenny, jeśli jest w stanie wykazać te 2 cechy. Całowładność to aspekt wewnętrzny, państwo jako suweren jest w stanie definiować, zajmuje całe pole stosunków wewnętrznych i określa ich charakter, określa swoją wolę. Całowładność może przyjąć różne formy.

Przykład: obywatelstwo jest czymś, co pochodzi z nadania suwerena, nie można tego uznać za przyrodzony element naszej godności. Są jednak spory w systemach praw człowieka czy prawo do obywatelstwa nie jest prawem nam przyrodzonym. Spychając to na dalszy plan, to mamy prostą relację, że suweren nadaje obywatelstwo i ewentualnie ustala zasady jak można je utracić.

1. Samowładność byłaby elementem zewnętrznym, robimy to, co wyżej niezależnie od jakichkolwiek elementów, podmiotów zewnętrznych; jeśli miałaby ta wola odgrywać decydującą rolę, to pojawia się wątpliwość czy jest to państwo suwerenne. Możemy kontestować tu element podporządkowania czy mamy w ogóle do czynienia z państwem, czy nie jest podporządkowane innemu podmiotowi PMP.

Przykłady: Monako a Francja, Indie a Bhutan – nieco zależne, jednakże nie prowadzi to do kontestowania podmiotowości.

Element samowładności potrzebny jest, by wykazać że podmiot powstał oraz dla podtrzymania tej podmiotowości. Państwo musi stale być gotowe do wykazywania, że jest suwerennym podmiotem.

1. Zawieranie umów międzynarodowych jest realizacją podmiotowości. Pewne relacje zobowiązaniowe, z których wynikają prawa i obowiązki.

2. Modyfikacja suwerenności w przypadku podmiotów: organizacja międzynarodowa może zawierać jako podmiot PMP we własnym imieniu w takim zakresie jak państwa ustalą – ograniczenie podmiotowe.

1. Definicja państwa w Konwencji z Montevideo ma pewne elementy. Praktyka dodała pewne nowe:

1. państwo winno wykazać, że jego powstanie nie miało związku z użyciem siły; jeśli użyło siły to można zadać pytanie czy państwo rzeczywiście powstało (np. aneksja Kuwejtu przez Irak);

2. prawo do samostanowienia: jeśli łączyłoby się np. z elementami apartheidu to niekoniecznie może to doprowadzić do szczęśliwego finału;

3. respektowanie podstawowych praw człowieka.

Z Konwencji z Montevideo da się wyłonić pewien zespół norm, jak państwa powinny względem siebie się zachowywać – jakie są ich prawa i obowiązki.

Przykład: powstaje państwo, czy dany podmiot związany jest całym bagażem doświadczenia międzynarodowego czy też mamy „tabula rasa” ? Jest to problem zarówno teoretyczny, jak i praktyczny, chociażby w kwestii określania zasad sukcesji. Albo istnieje norma PMP, która stwierdza że państwa są ex lege związane albo też samo państwo wyraża zgodę na związanie się. I praktyka, i doktryna przychyla się do zdania, że podstawowymi zasadami państwo jest związane.

1. W momencie, w którym powstaje państwo, ma ono prawo do realizacji własnej jurysdykcji, rozciąga się to i na terytorium, i na ludność, i na rzeczy. Jurysdykcja nie jest bezpośrednio powiązana z obywatelstwem. Zasada łączy się ze sposobem definiowania terytorium. Podstawą funkcjonowania musi być PMP. Prawo dyplomatyczne i konsularne jest dobrym przykładem.

2. Immunitet łączy się z własnością państwową.

Istniejesz, żyjesz, to daj także prawo żyć innym – zasada.

Tam, gdzie jest umowa dwustronna pojawia się domniemanie, że coś zostało poddane regulacji prawnomiędzynarodowej.

1. Karta ONZ: cele i zasady ze wstępnych artykułów.

1. Tam, gdzie jest umowa dwustronna pojawia się domniemanie, że coś zostało poddane regulacji prawnomiędzynarodowej.

2. Zasada suwerennej równości państw: państwa są względem siebie suwerennie równe – równość względem prawa. Każde państwo ma tutaj dokładnie te same prawa i te same obowiązki jako podmioty PMP. Nie oznacza to jednak równości faktycznej. Widać przecież dysproporcje między USA, a Fidżi . Nieraz, ale w sytuacjach wyjątkowych mamy sytuacje, kiedy sumienie społeczności międzynarodowej wybija się na pierwszy plan. Np. państwo w niekorzystnej strefie ekonomicznej, nie jest w stanie jej rozwinąć. Konwencja mówi, ze wtedy państwo ma roszczenia do strefy ekonomicznej innego państwa. Jest to ciężkie, trzeba wykazać nadwyżki, że on nie są racjonalnie przez drugie państwo gospodarowane, etc.

3. Państwo śródlądowe ma prawo do bandery. Konwencja Barcelońska o tym stanowi.

4. Wyłowienie z rdzenia praw i wolności tych elementów, które są najistotniejsze. Musi szanować prawa i podstawowe wolności, zakaz dyskryminacji ze względu na rasę, płeć, czy też religię.

5. Jeśli pojawią się problemy, to postarajmy się to rozwiązać w sposób cywilizowany i pokojowy. (art. 8)

6. Z punktu widzenia KNZ użycie siły jest sprzeczne z PMP, jeśli używamy to musi być w jakiejś zgodzie albo RB albo naturalne prawo do samoobrony. Jeśli jest sprzeczne z PMP, to wszystkie następstwa związane z tym też są stawiane w niekorzystnym świetle.

7. Bądźmy solidarni! (art. 9)

8. Art. 11 – konsekwencje użycia siły nie mogą prowadzić do dobra.

9. Art. 12 – prawo indywidualne do naturalnej samoobrony; jeśli nie naruszam pokoju, to nic złego nie powinno się stać, jeśli się dzieje, to mogę użyć siły w obronie; niewątpliwe odwołanie do prawa zwyczajowego.

10. Art. 14 – zastrzeżenia nadrzędności PMP; z perspektywy można to przywołać w rozważaniach na temat monizmu, dualizmu; podkreślona tutaj ta nadrzędność PMP.

?Komisja PM: pewien katalog zasad norm, które tu zostały przewidziane albo powszechny zwyczaj albo zasady ogólne PMP albo w miarę ewentualnie traktaty (zazwyczaj jednak kodyfikacja istniejącego wcześniej zwyczaju międzynarodowego).?