CCF20090530002

286 VIi ł.ASKA BOŻA

(PL 59, 116-137). Jeszcze w 520 r. mnisi scytyjscy (zol) wstęp do VI. 9) odżegnuję się od pelagianizmu (PG 86, 88; PL 45, 1776), ale walka na tym punkcie jest zakończona.

1

103

225

Kan. 3. Podobnie postanowiono, że jeśli ktoś twierdzi, iż laska Boża, która usprawiedliwia człowieka przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, ma znaczenie tylko dla odpuszczenia grzechów już popełnionych, natomiast jest bez znaczenia, gdy chodzi o pomoc w ich nicpopcłnianiu — niech będzie wyłączony ze społeczności wiernych.

2

UM

226

Kan. 4. Podobnie jeśli ktoś twierdzi, że ta sama łaska Boża przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, o tyle tylko nas wspomaga, by nie grzeszyć, o ile za jej sprawą poznajemy i pojmujemy przykazania pouczające, czego pragnąć, a czego unikać należy, nic otrzymujemy zaś przez nią także chęci oraz mocy czynienia tego. co wiemy, że czynić trzeba — n.b.w.

Gdy bowiem Apostoł mówi: „Wiedza nadyma, miłość zaś buduje’* |1 Kor 8, 1), byłoby wielką bezbożnością wierzyć, że do tego, co nadyma, mamy łaskę Chrystusa, do tego zaś. co buduje, nic mamy. gdy jedno i drugie jest darem Bożym: i wiedza o tym, co czynić mamy, i ochota, by czynić, aby przy budującej miłości wiedza nic mogła nadymać. Jak bowiem napisane jest o Bogu: „Który uczy człowieka mądrości” (Ps 93, IOj. tak napisane jest również: „Miłość z Boga jest” |i J 4, 7).

Ka n. 5. Postanowiono także: Jeśli ktoś twierdzi: Dlatego otrzymujemy łaskę usprawiedliwienia, abyśmy mogli z jej pomocą łatwiej wykonywać dobrowolnie to, co mamy nakazane, jak gdybyśmy bez daru łaski, niełatwo wprawdzie, lec/ jednak mogli spełnić Boże przykazania — n.b.w. Pan Jezus bowiem mówił o owocach (spcłnicniaj przykazań, gdyż nic powiedział: „Beze mnie trudniej wam jest uczynić”, ale „Beze mnie nic uczynić nie możecie” [J 15,5].

4 Kan. 6. Postanowiono także: Jeśli ktoś sądzi, iż słowa "JJ św. Jana Apostoła: „Jeślibyśmy powiedzieli, że grzechu nic mamy, sami siebie zwodzimy i prawdy w nas nie ma

|l J 1, 8), należy rozumieć jako wyraz pokory, która przyznaje się do grzechu, a nic jako ‘stwierdzenie rzeczywistości — n.b.w. Apostoł bowiem nic poprzestał na tym, ale dodaje: „Jeśli wyznamy grzechy nasze, wierny jest |Bóg| i sprawiedliwy. aby nam je odpuści! i oczyścił nas od wszelkiej nieprawości” [1 J 1,9]. Jasno stąd wynika, że tekst ten nic jest tylko wyrazem pokory, lecz prawdy. Mógł bowiem Apostoł powiedzieć: „Jeśli mówimy: nic mamy grzechu, to sami siebie wynosimy i nic ma w nas pokory”. Lecz mówiąc: „Sami siebie zwodzimy i prawdy w nas nie ma”, dość jasno pokazuje, że ten, co twierdzi, jakoby nie miał grzechu, nie mówi prawdy, lecz fałsz.

Kan. 7. Postanowiono także: Jeśli ktoś twierdzi, iż 5 święci wymawiający słowa modlitwy Pańskiej: „I odpuść '/JJ nam nasze winy” [Mt 6, 12] nic mówią tego za siebie, bo im la prośba już nic jest potrzebna, lecz za innych grzeszników ze swojej społeczności, i że z tego powodu święci nie mówią: „odpuść im winy moje”, lecz „odpuść nam nasze winy”, jakoby sprawiedliwy przez to dawał poznać, że prosi raczej za innych a nic za siebie — n.b.w.

„Indiculus” o łasce Bożej

(ok. 440)

Jest to zbiór decyzji Stolicy Apostolskiej ułożony w latach 435 - 442 albo przez diakona a potem papieża św. Leona Wielkiego, albo przez Prospera z A k witani i (zob. wstęp do V. 42). Nie zatrzymując się na punktach spornych podaje on tylko to, co powinni wyznawać wszyscy katolicy na podstawie nauki papieży i Soborów uznanych przez papieży (nr 6). Zawiera wypisy ze św. Innocentego I (nr 7, 8, 9), listu tzw. „Tractoria" św. Zozyma (nr II, 12), synodu w Kartaginie (13). Powołuje się na modlitwy i obrzędy powszechnie stosowane w Kościele (VII. 521) z jasną aluzją do modlitw Wielkiego Piątku (por. Prosper z Akwitanii, „De vocatione gen-tium”, 12 — PL 51, 664-665; św. Augustyn, list 217, 2 i 26 — PL 33, 978 i 988).