CCF20090530019

320 VII. LASKA BOŻA

320 VII. LASKA BOŻA

69

803 15.15

Rozdział X. Wzrost otrzymanego usprawiedliwieni-

W ten sposób usprawiedliwieni, stawszy się „przyj m i domownikami Boga” [J 15; Ef 2, 19), „postępując w taclC [Ps 83, 8), „odnawiają się — jak mówi Aposlól z dnia na dzień” (2 Kor. 4. 16), tzn. „umartwiają c/|t ciała swego” [Kol 3, 5) i uzbrajają się w broń sprawiedl* ści [por. Rz 6, 13; 19], aby się uświęcić przez zacho\ przykazań Bożych i kościelnych. Wzrastają oni w mu sprawiedliwości otrzymanej dzięki łasće Chrystusowej współdziałaniu wiary z dobrymi uczynkami” [Jkb. 2, i stają się coraz bardziej usprawiedliwieni [kan. 24. 32], ji napisano: „Kto jest sprawiedliwy, niech wzrasta w sprawi, dliwości” [Ap 22, 11], i: „Nic wstydź się aż do śmierci uiph wiedliwiać się" [Syr 18, 22], oraz: „Wiedzcie, że uczyni usprawiedliwiają człowieka, a nie sama wiara” [Jkb 2, 24| O wzrost tego usprawiedliwienia prosi Kościół święty, kiod) modli się: „Daj nam, Panic, wzrost wiary, nadziei i miłości [Modlitwa z XIII niedzieli po Zielonych Świętach].

70

RM

1536

Rozdział XI. Konieczność 1 możliwość zachowania przyku

^C8‘

zań. — Nikt zaś, chociaż jest usprawiedliwiony, nic powi nien myśleć, że jest wolny od zachowywania przykazań [kan 20). Nikt nie powinien używać tej nieroztropnej formuły, potępionej także i przez Ojców, pod groźbą wyłączenia zo społeczności wiernych, że przykazania Boże są dla człowiek.i usprawiedliwionego niemożliwe do zachowania [kan. 18 i 22; por. nr 38]. „Albowiem Bóg nic nakazuje rzeczy niemożli wych, lecz nakazując upomina, byś czynił to, co możesz, i prosił o to, czego nic możesz” [św. Augustyn, De natura et gralia, 43, 50 — PL 44, 271] i dopomaga, abyś mógł. „Przykazania jego nie są ciężkie” fl J 5, 3]; „jarzmo jego j słodkie i brzemię lekkie” [Mt.ll, 30].

Ci bowiem, którzy są synami Boga, miłują Chrystusą; ci zaś, którzy Go miłują (jak sam świadczy), „przestrzegają jego nauki” [J 14, 23], co im jest zawsze możliwe z pomocą Bożą. Choć bowiem w tym życiu śmiertelnym nawet święci i sprawiedliwi wpadają niekiedy w lekkie przynajmniej i codzienne grzechy, zwane także powszednimi [kan. 23], ni

|n/.ostają jednak z tego powodu być sprawiedliwymi. Albowiem właśnie sprawiedliwi mówią te pokorne i prawdziwe Iowa: „Odpuść nam nasze winy" [Mt 6, 12|. Z tego powodu sprawiedliwi tym bardziej powinni się poczuwać do obowiązku postępowania na drodze sprawiedliwości, aby „uwolnieni już od grzechu, stawszy się sługami Boga" [Rz 6, 12J, n/eźwo, sprawiedliwie i pobożnie żyjąc" (Tyt 2, 12), mogli udoskonalać się przez. Jezusa Chrystusa, przez którego mieli przystęp do tej łaski" [Rz 5, 2j. Albowiem Bóg raz usprawiedliwionych przez swą laskę „nic opuszcza, chyba że • »ni Go najpierw opuszczą" [św. Augustyn, De natura et g.rana, 26, 29 — PL 44, 261 [.

I53S

Nikt przeto nic powinien chlubić się z samej wiary [kan. •>. 19, 20), myśląc, że przez nią jest dziedzicem [nieba) j że osiągnie dziedzictwo, nawet jeśli z Chrystusem nic współ-cierpiał, aby być współ uwielbionym )por. Rz 8, 17). Bo i sam Chrystus, jak mówi Apostoł: „Chociaż był synem Bożym, nauczył się posłuszeństwa z lego, co wycierpiał. I doszedłszy do kresu, stał się dla wszystkich, którzy Mu są posłuszni, przyczyną zbawienia wiecznego” [libr 5, 8 n). Dlatego sam Apostoł tymi słowy upomina sprawiedliwych: „Czyż nic wiecie, że ci, którzy biegną w zawody, choć wszyscy biegną, jeden tylko otrzymuje nagrodę? Tak biegnijcie, abyście otrzymali. Ja więc biegnę, nie jakoby na oślep, tak walczę, nie jakobym wiatr uderzał, ale karcę ciało moje i do l>osłuchu przymuszam, abym przypadkiem, innym przepowiadając, sani nic został odrzucony” |1 Kor 9, 24 n|. Podobnie mówi Piotr, książę Apostołów: „Dlatego, bracia, tym bardziej się starajcie, abyście przez dobre uczynki pewnym uczynili wezwanie i wybranie wasze; albowiem tak postępując nigdy nie zgrzeszycie” [2 P 1, 10).

Stąd widoczne jest, że sprzeciwiają się prawowiernej nauce wiary ci, co mówią, że sprawiedliwy w każdym dobrym czynie przynajmniej lekko grzeszy [kan. 25) albo — co jest jeszcze bardziej nic do przyjęcia — że zasługuje na kary wieczne. Także i ci się sprzeciwiają, którzy twierdzą, że sprawiedliwi grzeszą we wszystkich czynach, jeśli przczwy-