CCF20090530026

1

1

334

VII. LASKA HOŻA

124    66* Jedynie gwałt zewnętrzny sprzeciwia się naturalnej

wolności człowieka [Annotationes, propos. 7].

Miłość i zachowanie Prawa

125    16* Bez miłości nie ma prawdziwego posłuszeństwa wo-

hec Prawa [De o per u m meritis, II, 1|.

V,'

126    34* Odróżnienie dwojakiej miłości: naturalnej, którą ko-

chamy Boga jako twórcę natury, i darmo udzielanej, którą kochamy Boga jako dawcę [wiecznego] szczęścia ~ jest zwodnicze, kłamliwe i wymyślone dla szydzenia z Pisma św. i licznych świadectw dawnych Ojców [De caritate, 4|.

127    38* Każda miłość u stworzenia rozumnego jest albo grze

ją szną pożądliwością, którą kochamy świat, a której św. Jan

•    i

zabrania, albo jest tą chwalebną miłością, którą kochamy Boga i która przez Ducha Świętego jest wszczepiona w sercu [por. Rz 5, 5; De caritate, 4|.    ‘

SPÓR O SKUTECZNOŚĆ ŁASKI

(De auxiliis)

128

Jedynie ze względów historycznych przypominamy słynny spór między dwoma systemami, które usiłują wytłumaczyć współpracę człowieka z łaską Bożą. Nieporozumienie wynikało z różności punktów wyjścia. Jedni (hanezjanie, często mianujący się Jomistami”) rozumują na płaszczyźnie czysto metafizycznej, drudzy (moliniści) wychodzą z założeń moralno-pastoralnych_y a potem dopiero szukają uzasadnień metafizycznych.    i

Walka rozpętała się w Hiszpanii wokół dzieła jezuity L. Moliny (zm. 1600) „De Concordia liheri arbitri cum donis gratiae”, Lisbona 1588, w odpowiedzi na teorie Baneza.

W latach 1595-1607 odbyło się ponad sto dwadzieścia posiedzeń specjalnych komisji papieskich w obecności różnych kardynałów i teologów, jednakże bez osiągnięcia zgody na ten temat. Wreszcie papież Paweł V poszedł za radą św. Franciszka Salezego i rozwiązał komisje, zakazując pod surowymi karami, aby cokolwiek publikowano w tej dziedzi-

• _ • ^# nie. Decyzja z r. 1607 skierowana jest do generałów zakonów

dominikanów i jezuitów.

Po kilku latach, kiedy ukazał sie_c w Rzymie jakiś projekt tli-kret u o potępieniu molinizmu przypisywany Pawłowi V, Sw. Officium wydało dekret zaprzeć zajęcy (1654).

W sumie dekretów o zagadnieniu „De auxiliis” było kilka: Pawła V w 1611 /*., Urbana VIII w 1625 i 1641 r., Innocentę-go X w 1650 i 1654 r. (nr 119), Aleksandra VII w 1657 r., Innocentego XII w 1694 r., Klemensa XII w 1733 r., Benedykta XIV w 1758 r. (wstęp do „Katalogu pism zakazanych” — aż do 1900 r.).

PAWEŁ V: Decyzja

(1607)

129

1090

J997

W sporze o skuteczność laski Papież udzielił tak dyskutantom, jak i konsultorom pozwolenia na powrót do swoich krajów czy siedzib. Dodano także, iż Jego Świątobliwość w stosownym czasie ogłosi oświadczenie i zakończenie [sprawy), którego oczekiwano. Ojciec Święty stanowczo zakazuje, by ktokolwiek zabierający głos w tej dyskusji piętnował stronę przeciwną lub nadawał jej cenzurę teologiczną.

Dekret Św. Officium

(1654)

130

1097

2008

Tak w Rzymie, jak i gdzie indziej krążą pewne twierdzenia, akta w rękopisach lub nawet wydrukowane z posiedzeń Kongregacji, które odbywały się w obecności Klemensa VIII i Pawła V na temat skuteczności łaski Bożej. Krążą one pod nazwiskiem tak Franciszka Pegna, dawnego dziekana Rzymskiej Roty, jak Tomasza de Lemos OP oraz innych prałatów i teologów, którzy, jak się utrzymuje, mieli uczestniczyć w powyższych posiedzeniach Kongregacji. Jest także w obiegu jakiś autograf czy odpis rzekomej Konstytucji tegoż Pawła V o zakończeniu sporu na temat skuteczności