larsen0750

750 II Anestezjologia ogólna

Tabela 27.12 Wyrównywanie strat płynów podczas różnych zabiegów operacyjnych (bez podawania krwi)
Operacja	Liczba i szybkość
Lekki uraz -    tonsillektomia -    operacje plastyczne	2 ml/kg/godz. podstawa + 4 ml/kg/godz. wyrównywanie strat
Nieznaczny uraz -    przepuklina pachwinowa -    appendektomia -    torakotomia	2 ml/kg/godz. podstawa + 6 ml/kg/godz. wyrównywanie strat
Ciężki uraz -    resekcja fragmentu jelita w przypadku niedrożności -    protezowanie stawu biodrowego -    radykalna mastektomia	2 ml/kg/godz. podstawa + 8 ml/kg/godz. wyrównywanie strat

my odnośnie do uzupełniania płynów w zabiegach o różnym stopniu traumatyzacji; nie są to żadne sztywne zalecenia. Utrata krwi nie została w nich uwzględniona (transfuzja krwi - zob. rozdz. 28).

I Istotne w praktyce klinicznej:

-    Płynoterapia powinna polegać na stosowaniu zbilansowanych roztworów elektrolitowych. Powinno się ją wdrożyć wraz z rozpoczęciem operacji, a w żadnym wypadku dopiero w okresie pooperacyjnym.

-    Śródoperacyjną utratę krwi należy w miarę możliwości oceniać ilościowo (ssak). Utrata 10% objętości krwi krążącej u wcześniej zdrowych osób zazwyczaj nie jest wskazaniem do zastosowania transfuzji krwi.

W rutynowym monitorowaniu przebiegu płyno-terapii wykorzystuje się następujące parametry:

-    częstos'ć akcji serca,

-    ciśnienie tętnicze krwi,

-    ośrodkowe ciśnienie żylne,

-    wielkość diurezy.

7.3 Ocena równowagi płynowej

Płynoterapia u pacjentów, u których nie występowały wcześniej zaburzenia gospodarki wodno--elektrolitowej, jest stosunkowo prosta i w znacznym stopniu opierać się może na opisanych wcześniej zaleceniach. Inaczej wygląda leczenie u pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami: ustalenie u nich prawidłowego rozpoznania jest warunkiem odpowiedniej terapii!

Anestezjolog musi, opierając się na występujących objawach klinicznych i wynikach badań laboratoryjnych, ocenić stan gospodarki płynowej pacjenta. W tym celu analizuje się objętość, osmo-larność i skład płynu zewnątrzkomórkowego, a następnie wdraża się postępowanie terapeutyczne. W warunkach klinicznych można postępować w następujący sposób:

►    Ocena objętości płynu:

-    ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca, a jeżeli to konieczne wywołanie reakcji orto-statycznej (poprosić chorego o to, aby usiadł lub wstał),

-    napięcie skóry,

-    wilgotność błon śluzowych,

-    wielkość diurezy.

►    Oznaczenie osmolarności:

-    osmolamość osocza,

-    stężenie sodu w osoczu.

►    Oznaczenie składu płynu zewnątrzkomórkowego

-    stężenie elektrolitów' w osoczu,

-    równowaga kwasowo-zasadow'a (i zawartość gazów w'e krwi),

-    zawartość albumin w osoczu,

-    mocznik i kreatynina.

8 Pacjent odwodniony

Niedobór płynu zewnątrzkomórkowego jest prawdopodobnie najgroźniejszym zaburzeniem równowagi płynowej w okresie przedoperacyjnym, gdyż większość technik znieczulenia może wywołać u odwodnionych pacjentów zapaść krążeniową. Rozpoznanie ntusi zostać ustalone w okresie przedoperacyjnym, a nie retrospektywnie. Służą do tego wywiad i objawy kliniczne. Badania laboratoryjne nie zawsze są pomocne. Podejrzenie istnienia odwodnienia nasuwa się u pacjentów z następującymi zaburzeniami:

-    biegunką,

-    wymiotami,

-    przetokami żołądkowo-jelitowymi,

-    odsysaniem treści z żołądka,

-    wysoką gorączką,

-    hiperglikemią z acetonurią w przebiegu cukrzycy,

-    zaburzeniami czynności nerek.

Pacjenci z niedrożnością jelit lub zapaleniem otrzewnej mogą stracić duże ilości bogatobiałko-