larsen0919

34. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa 919

7.1.3 Rozkojarzenie elektromechaniczne

Rozkojarzenie elektromechaniczne oznacza asy-stolię mechaniczną rozpoznawaną na podstawie braku wyczuwalnego tętna przy zachowanej czynności elektrycznej serca. Czynności mechaniczna i elektryczna serca są więc rozprzężone. W EKG może być obecny rytm zatokowy i wszelkiego rodzaju blokowanie pobudzeń, najczęściej jednak stwierdza się obecność rytmu idiowentrykulamego (samorodnego rytmu komorowego). Rytm idio-wentrykularny bez tętna (hiposystolia) rozpoznaje się na podstawie szerokich zespołów komorowych o niskiej częstotliwości, bez czynności mechanicznej. Najczęstszą przyczyną rozkojarzenia elektromechanicznego jest długotrwałe niedokrwienie mięśnia sercowego, ale mogą być także odpowiedzialne czynniki pozasercowe np.:

-    hipoksja,

-    hipowolemia,

-    odma prężna,

-    tamponada osierdzia,

-    zator tętnicy płucnej,

-    hipotermia,

-    zaburzenia elektrolitowe,

-    ciężka kwasica,

-    zatrucia.

7.2 Defibrylacja elektryczna

W czasie zatrzymania akcji serca u dorosłych W zapisie EKG najczęściej stwierdza się obecność migotania komór, a defibrylacja elektryczna serca jest jedyną logiczną i skuteczną metodą leczenia. Energia elektryczna aplikowana w czasie defibrylacji powoduje jednoczesną depolaryzację wszystkich włókien mięśniowych, po której może znowu powrócić samoistna akcja serca, pod warunkiem, że mięsień sercowy jest dostatecznie zaopatrzony w tlen i nie występuje znaczna kwasica wewnątrzkomórkowa. .Skuteczność defibrylacji elektrycznej serca zależy przede wszystkim od:

-    czasu trwania migotania komór,

-    rodzaju współistniejących schorzeń lub zaburzeń,

-    stanu metabolicznego pacjenta.

7.2.1 Defibrylator

Energia elektryczna defibrylatora może być czerpana z sieci elektrycznej lub wbudowanej baterii. Defibrylator składa się z transformatora, w którym napływająca energia jest odpowiednio nastawiana, prostownika, który prąd zmienny z sieci przekształca w prąd stały, oraz kondensatora, w którym energia jest gromadzona i w razie potrzeby oddawana.

Ilość energii wysyłanej z defibrylatora mierzy się w dżulach (J) lub watach na sekundę (Wat/s). Siła prądu płynącego z defibrylatora przez serce zależy od aplikowanej ilości energii i od impedan-cji klatki piersiowej, tzn. od oporu, jaki musi pokonać prąd przepływając przez klatkę piersiową: im większa impedancja, tym mniejsza energia dociera do serca. Dlatego należy zapamiętać:

| Aby uzyskać optymalny skutek defibrylacji, impedancja klatki piersiowej musi być jak najmniejsza.

7.2.2 Opór klatki piersiowej

Wielkość oporu, jaki stawia klatka piersiowa przepływającemu przez nią strumieniowi prądu, zależy

przede wszystkim od:

-    wielkości elektrod: im większe elektrody, tym mniejszy jest opór; optymalna średnica elektrod wynosi 13 cm, ale zwykle mają one 8-10 cm,

-    wielkości energii: im wyższa energia, tym niższy jest opór,

-    oporu pomiędzy elektrodami a skórą: można go zmniejszyć stosując żel na elektrody,

-    siły nacisku: silny nacisk (co najmniej 11 kg) na elektrodę zmniejsza opór,

-    odstępu pomiędzy elektrodami: im mniejszy, tym niższy opór.

B Smarowanie elektrod żelem i silny nacisk są najważniejszymi czynnościami zmniejszającymi opór klatki piersiowej, dodatkowo może je uzupełniać wykonanie defibrylacji podczas wydechu.

Średni opór klatki piersiowej u człowieka wynosi 70-80 omów (£2), ale wydaje się, że przy prawidłowej technice defibrylacji i zastosowaniu wysokiej energii nie odgrywa on istotnej roli.

7.2.3 Sposób umieszczenia elektrod

Elektrody należy umieścić w taki sposób, żeby prąd przepływał przez serce wzdłuż jego długiej osi (ryc. 34.21). W tym celu jedną elektrodę umieszcza się zazwyczaj po stronie prawej, przymostkowo poniżej obojczyka, a drugą z boku nad koniuszkiem ser-