ScannedImage 4 2

60

CZĘŚĆ I Teoria i praktyka interwencji kryzysowej

blem eliminowania zagrożeń ciągle w niej wypływa, co oznacza, że bezpieczeństwo jest głównym zagadnieniem w całym procesie interwencji. Bezpieczeństwu klienta poświęca się tyle samo uwagi w strategiach oceniania, wysłuchiwania i działania. Problem ten jest zawsze obecny, niezależnie od tego, czy mówimy o tym wprost, czy nic. Zachęcamy studentów i prowadzących interwencję kryzysową, aby pamiętanie o tym uczynili integralną częścią swego myślenia i zachowania.

Etap 3: Wspieranie

W tym stadium interwencji kryzysowej pojawia się potrzeba uświadomienia klientowi, że prowadzący interwencję jest osobą, której na nim zależy. Prowadzący nie może zakładać, że klient czuje się doceniany, dowartościowany i zadbany. Na tym etapie interwencji jest okazja do zapewnienia klienta: „To jest ta osoba, której rzeczywiście na tobie zależy”.

W etapie 3. osobą dostarczającą wsparcia jest prowadzący interwencję. Musi być zatem zdolny do bezwarunkowego zaakceptowania wszystkich swoich klientów, niezależnie od tego, czy są oni w stanie to odwzajemnić. Pracownik, który rzeczywiście potrafi zapewnić wsparcie znajdującym się w kryzysie klientom, umie zaaprobować i cenić osobę, której nikt inny nie chce zaakceptować i docenić.

DZIAŁANIE

Etapy 4, 5 i 6 są w głównej mierze strategiami działania.

Etap 4: Rozważanie możliwości

Etap 4 interwencji kryzysowej odnosi się do dziedziny często zaniedbywanej zarówno przez klientów, jak i prowadzących interwencję - dokonania przeglądu dostępnych klientowi właściwych wyborów. Znajdując się wstanie utrudniającym podejmowanie działań, klienci często niedostatecznie rozpoznają te możliwości.

Na tym etapie interwencji skutecznie pomagający klientom starają się, aby ci zrozumieli, że istnieje wiele dostępnych rozwiązań i że niektóre wybory są lepsze od innych. Pomocne prowadzącym interwencje może być uświadomienie sobie, iż są różne sposoby myślenia o rozwiązaniach alternatywnych. Uwagę można skierować na: (1) wsparcie sytuacyjne, czyli osoby znane klientowi obecnie lub w przeszłości, które mogą interesować się jego losem i stanowić doskonałe źródło pomocy; (2) sposoby radzenia sobie z trudnościami, czyli działania, zachowania lub zasoby środowiskowe, których klient może użyć do pokonania obecnego kryzysu; (3) wzorce pozytywnego i konstruktywnego myślenia samego klienta, które mogą mu ułatwić istotną modyfikację spojrzenia na problem oraz zmniejszyć poziom lęku i stresu. Prowadzący interwencję kryzysową, którzy w tych trzech kategoriach potrafią obiektywnie rozważyć rozwiązanie alternatywne, mogą pomóc klientom w odrzuceniu przekonania, że znaleźli się w sytuacji bez wyjścia.