370 Cyfrowe oświetlenie i rendering
Gdy renderujemy grafikę 3D i przekazujemy warstwy do kompozycji innym osobom, możemy spotkać czasami specjalistów, którzy są bardziej przyzwyczajeni do pracy z prostymi kanałami alfa niż premultiplikowanymi. Ostrzegawczymi znakami, że specjalista od kompozycji nie potrafi obchodzić się z obrazami premultiplikowanymi, są komentarze takie jak: „Twoje maski były trochę przesunięte, ale naprawiliśmy je” (oznacza to, że mogli przesunąć krawędzie o piksel lub dwa, co tak naprawdę nic rozwiązałoby problemu i mogłoby poważnie popsuć klatki z efektem motion biur) lub „Czy mógłbyś wyrenderować to na tle innego koloru niż czarny?” (co oznacza, że ponieważ nie są przyzwyczajeni do premultiplikowanych kanałów alfa, mają problemy z rozdzieleniem obrazu od tła).
Dobrym testem sprawdzającym, czy kompozycja z kanałem alfa działa dobrze, jest wyrenderowanie sceny złożonej z białego obiektu w białej scenerii, jak widać na rysunku 11.9. Jeśli w jednej warstwie renderuje się obiekt pierwszego planu na czarnym tle, a w drugiej scenerię, powinno się być w stanie połączyć obie warstwy bez żadnych śladów niedopasowania w postaci ciemnych pikseli na krawędziach obiektu pierwszego planu.
Rysunek 11.9.
Należy sprawdzić, czy nie widać czarnych linii maski w kompozycji, nawet pomiędzy dwoma białymi obiektami.
Jeśli nie jesteśmy pewni, jak włączyć obsługę premultiplikowanych kanałów alfa w danym programie do kompozycji, istnieje rozwiązanie alternatywne, które zadziała w każdej aplikacji. Zamiast wykorzystywać kanał alfa do umieszczania warstwy bliskiego planu nad tłem, należy użyć go do wycięcia czarnego kształtu w warstwie tła, jak widać na rysunku 11.10.
Po wycięciu w tle czarnego kształtu, można umieścić nad nim warstwę pierwszego planu. Rysunek 11.11 pokazuje, jak przy wykorzystaniu prostej operacji „dodawania” (Linear Dodge w Photoshopie), nie korzystając z obiektu maskującego lub maski, można umieścić pierwszy plan nad tłem tak, aby nie powstawały ciemne krawędzie ani błędy maskowania.