KSE9262 II L83

2G1

obozu od niespodzianej najutści niejnzyiaciela. Chciała jaszcze Ojiatrzność, żeby Muzułmanie zmordowani onog-dajszą walką, i nieczujni na to co się działo między Polakami, zachowali się tej straszliwej nocy sjmkojnie. Lde-rzer.ie ich na obóz w tej chwili, przyśpieszyłoby niechybnie ostatnią zgubę rycerstwa Polskiego. Kiedy to' się działo wśród obozu, równie smutna i zgubna dla naszych scena odbywała się zewnątrz szańców. Wypadające z nich bulce w gwałtownym natłoku, bez |iorządku, bez w odzow i koinemh, rzucały się wjiośrod ciemności nocnych do Prutu. Jedni napróżno usiłując zgłębić rzekę, ginęli w jej nm tach, drudzy w ( dobywszy się na brzeg jirzeci-wny, najiadnięci od tłumu Tatarów , nimnogąc się roz-jioznać i stanąć do szyku, podali głowę pod miecz bisur-mański. INieszczęsni! szukali ocalenia w haniebnem ojmsz-czeuiu wodzów, towarzyszów niedoli, rannych i eborych, a znaleźli ryehlejszą śnrere^ lub co gorsza, srogą niewolę, w jiętacb dziczy Tatarskiej. Kalinowsl i juzejdyw ając Prut, na 'głębinie utonął. Ilosjiodar ocalony zrazu od swoich "Wołochów, wkrótce od uicłj samych, złakomio-nycli na skarby jakie miał z sobą, zamordowany nikczemnie. Tymczasem Żółkiewski mając sobie donicsioućm co się dzieje w jolu, i dostrzegłszy'] że niektórzy juzy szli do siebie i w Pałają do obozuj a wszyscy jnzerażeniem zdjęci i jakieuiś latalnem przekonaniem, ze ich wodzowie upuścili, pytają się skwapliwie gdzie są helinantfy' Żółkiewski mówię, rozkazuje natychmiast w ynieść znak Św oj hetmański, i pm hodniaim objaśniony ukazać jio^całem stanowisku. Skoro go ujrzała jiierzcbliwa i obłąkana rzesza, wnet wszystko się wstrzymało od ucieczki, i cisnąc się naj)owrót'do namiotu hetmana, kołem go okiążało, chciwiec obliczu jego upatrując ratunku. Najuóżnu strapiony wódz wołał, żeby z kuni zsiadłszy biegli na okojiy,