B574 8
63

RUMIENIE 149

Doświadczenia tego rodzaju posiadają dużą wagę etjolugiczną i pato-genetyczną, po wyłączeniu jednak bodźców nieswoistych. Mogłoby się bowiem wydarzyć, że skóra w ok.rer.ie rumieniowym reaguje na najprzeróżniejsze bodźce drażniące wykwitami rumienia ; wtedy wniosk przyczynowe, oparte na działaniu tuberkuliny lub innego białka bakteryjnego, straciłyby wszelką moc przekonywającą. Próby, służące do kontrolowania swoistości odczynów, były w doświadczeniach tych stale uwzględniane.

Badania doświadczalne ujawniły ten szczególny rys wrażliwości skórnej, iż wiąże się ona z pewnemi okolicami powierzchni. CARNOT otrzymał po za-strzyknięciu tuberkuliny choremu rumieniowemu typowe wykwity, ale tylko na nogach, to jest tam, gdzie istniały wykwity samoistne. Natomiast na brzuchu nietylko nie powstały wykwity rumieniowe, ale odczyn MANTOUX wypadł całkiem ujemnie. BARBIER i LIAN po tuberkulinie otrzymali wykwity rumieniowe na dolnych kończynach, gdzie był rumień samoistny, a typowy odczyn na tuberkulinę na rekach i brzuchu.

Trudno przypuścić, aby w pewnych okolicach skóry .stniała swoista wybiórczość względem jadów, krążących we krwi, i aby tylko te okolice ulegały uczuleniu, inne zaś nie.

Należy raczej sądzić, że cała skóra ulega uczuleniu, stopien za^; odczynu zalęzy od warunków ukrwienia i wpływów naczymoruchowych. Obfitość naczyń i utrudniony odpływ krwi na dolnych kończynach muszą wpływać na jakość odczynu zapalnego skóry w tej okolicy i powodować tak znaczne różnice z odczynem na brzuchu.

Warunki czasowe odgrywają też dużą rolę w otrzymywaniu rumieni doświadczalnych. Jeżeli zwrócimy się do bardziej znanych nam stanów uczulenia, jak naprzykład choroba posurowicza, to odczyn skórny z surowicą (metodą MANTOUX) można otrzymać jedynie w okresie poprzedzającym wybuch choroby, na wysokości zaś zmian chorobowych próby te wypadają zazwyczaj ujemnie, jak stwierdziłem to w licznych poszukiwaniach. Zawieszenie wrażliwości skórnej spotykamy w odrze w okresie ukształtowania się wysypek, w durzę plamistym, w płonicy i w wielu innych chorobach zakaźnych. Nie-wrażliwość skóry w tych razach tłumaczymy wystąpieniem stanu antyanafi laksji, który stanowi następstwo nieuchronne, aczkolwiek krótkotrwałe, każdego wstrząsu anafilaktycznego. W okresie antyanafilaKsji zawiesza się wrażliwość skórna nietylko na te bodźce, które spowodowały wybuch choroby, jak surowica w chorobie posurowiczej, ale i na inne — tuberkulinę naprzykład, na którą oddziaływał dany osobnik przed wystąpieniem choroby posu-rowiczej. Otóż zachowanie się skóry w okresie wystąpienia rumieni samoistnych podlega niekiedy temu prawu: THIBIERGE i GASTINF.L w przypadkach rumieni wielokształtnych widzieli znikanie wrażliwości skórnej na tuberkulinę w okresie uwsteczniania się i znikania objawów rumieniowych. W moim przypadku z wyciągiem białka otoczkowcow gazowych, a w innych spostrze-