B574 8
53

RUMIENIE 141

Badacze francuscy notują częstość wykwitów rumieniowych w zakażeniu enterokokowem. Dwa takie przypadki podał w tezie swojej TRASTOUR. W końcowym okresie duru, przebiegającym z wykwitami rumieniowemi, LEROUX i LORAIN wyhodowali z krwi enterokoki. DEGUY i LEGROS otrzymali ten sam wynik w przypadku rumienia, wikłającego błonicę. S4CQUEPEE i LOISELEUR wyhodowali z krwi enterokoki w dwuch przypadkach krótkotrwałego i dobrotliwego rumienia „.diopatycznego“.

Czwórniaki (micrococcus tetragenes) wywołują niekiedy objawy rumieniowe bądź w przebiegu posocznic typowych (CHAUFFARD i RAMOND, ROGER i TREMOLLlfeRES), bądź w posocznicach łagodnych, przebiegających pod maską wyłącznie rumieniową (SACOUEPEE i LOISELEUR).

Do długiej już listy drobnoustrojów na mocy badań własnych mógłbym dodać jeszcze otoczkowce beztlenowe (bac. Achalmei), o których wspominałem z powodu teorji gośćcowej, i wrzecionowce (KARWACKI i ZALESKI).

Z rzadszych czynników drobnoustrojowych, wywołujących objaw) rumienia, wymienić można laseczkę ropy błękitnej (LAUNAY). SABRAZ&S w przypadku rumienia „idjopatycznego“ wyhodował z krwi prątki barwiące się podług Grama dodatnio; bliższych cech drobnoustrojów w komunikacie nie podano. EMRYS ROBERTS z krwi rumieniowych otrzymał hodowle prątka nie barwiącego się podług Grama, kolonje na agarze posiadały wygląd kropelek rosy. DEMME wspomina o bakterjach, wyhodowanych z krwi, które miały wywoływać zakażenie doświadczalne u świnek z objawami rumieniowemi. Cechy owych prątków nie zostały również w pracy określone należycie.

Ostatnio MASSINI widział we krwi krętki podobne do krętków żółtaczki krwotocznej i nazwał je spirochaełe agi lis.

Z chorób o zarazku nieznanym odra może dawać niekiedy objawy rumieniowe w okresie zdrowienia (HEUBNER),

Z chorób, wywoływanych przez pierwotniaki, objawy rumieniowe daje niekiedy zimmca (MONCORVO, KARWACKI — 3 spostrzeżenia).

Być może, że wszystkie czynniki, wyżej wymienione, nie wyczerpują jeszcze całkowicie etjologji rumieni zakaźnych. Za tym względem przemawiają spostrzeżenia epidemjologiczne. Zauważono mianowicie, że częstość występowania rumieni podlega wpływom pór roku: nasilenia choroby przypadają na wczesne miesiące wiosenne i późne jesienne. W okresach tych występuje zwykle nasilanie się chorób zakaźnych górnego odcinka dróg oddechowych, przenoszących się drogą zakażema kropelkowego, bądź też powstających na podłożu samozakażenia z nosa, gardła wskutek wpływu przeziębienia. Ogromna zaś większość zakażeń, omawianych wyżej jako powód domniemany rułnieni, nie podlega wahaniom sezonowym tego typu. Dalej, rumienie są chorobą przeważnie wieku dziecięcego i młodz'eńczego, przyczem Dodatność dziewcząt jest trzy razy większa, niż chłopców (GUEISSAZ, KARWACKi). Otóż i ten