Magazyn6 7001

966

MONAKO — MONETY FAŁSZYWE

Monako.

M., księstwo, najmniejsze państwo europejskie, położone nad brzegiem morza Śródziemnego, okolone przez departament francuski Alpes Maritimes, posiada 1,5 km² powierzchni i 22 153 mieszkańców (1. I. 1933 r.). Składają się nań trzy gminy, a to: stolica Monaco (2 020 mieszkańców) — stare miasto, zbudowane na przylądku o wzniesieniu 58 m nad powierzchnią morza, z portem o powierzchni 42 akrów 1 głębokości 90 stóp, zamkiem i instytutem oceanograficznym; La Condamine (10705 mieszkańców), miejscowość klimatyczna, położona między starem miastem i dworcem kolejowym na przesmyku, łączącym je z górą la Tete du Chien, oraz Monte Carlo (9 428 mieszkańców), wybudowane na odosobnionej skale, wrzynającej się w morze, pięknie położone; znajduje się tam słynne kasyno gry. Klimat łagodny, średnia temperatura zimy 10—12° C, lata 24—25⁰ C. Uprawa oliwki, pomarańczy, cytryn. M wchodzi w obszar celny francuski; obywatele nie płacą podatków. Główny dochód państwa stanowi dom gry. Eksportuje się pomarańcze, cytryny, oliwę, perfumy.

Jadwiga Mrozowska.

Monety fałszywe.

Przestępstwa fałszowania monet unormowane zostały w części szczególnej Kodeksu Karnego polskiego z 1932 r. w rozdziale XXVII zatytułowanym: „Fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych, znaków urzędowych i narzędzi mierniczych". O fałszowaniu pieniędzy, a więc i o fałszowaniu monet traktują art. 175 do 180 i art. 186 Kodeksu Karnego. Przestępstwo fałszowania pieniędzy wogóle, a więc również i fałszowania monet, w któ-rem, zgodnie z poglądem Komisji Kodyfikacyjnej, przedmiotem zamachu jest życie gospodarcze, przybrać może różne formy, które Kodeks Karny z 1932 r. ujmuje w pewne stany faktyczne. Takim stanem faktycznym jest podrobienie lub przerobienie polskiego lub obcego pieniądza (kruszcowego lub papierowego) albo usunięcie oznaki jego umorzenia (art. 175). Przytem jest obojętny zamiar sprawcy, jak również fakt, czy przedmiotem przestępstwa jest pieniądz polski czy obcy, oraz czy był zamiar puszczenia falsyfikatu w obieg. Karą za powyższe przestępstwo jest więzienie na czas nie krótszy od dwu lat. Górną granicą kary jest z mocy art. 39 § 1 Kodeksu Karnego 15 lat więzienia. Wyłącznie do monet odnosi się art. 176 K. K., przewidujący karę więzienia do lat 5 za zmniejszenie zawartości kruszcu w pieniądzu kruszcowym polskim lub obcym. Przepis powyższy chroni zarówno monety pełnowartościowe jak i bilon. Puszczenie w obieg falsyfikatów ujęte zostało jako samoistne przestępstwo w art. 177 K. K. W myśl tego przepisu karze ulega ten, kto puszcza w obieg pieniądz bądź sfałszowany (art. 175), bądź o zmniejszonej zawartości kruszcu (art. 176), względnie kto pieniądz taki przyjmuje, przewozi lub przechowuje w celu puszczenia go w obieg. Jako karę art. 177 przewiduje więzienie do lat 10. Równie szkodliwe dla życia gospodarczego, ale, jak to Komisja Kodyfikacyjna podnosi, zrozumiałe z punktu widzenia ogólnoludzkiego, jest przestępstwo puszczenia w obieg pieniądza sfałszowanego (a więc określonego w art. 175 lub 176), który sprawca otrzymał jako prawdziwy, lub pełnowartościowy. Do odpowiedzialności sprawcy jest potrzebna jego świadomość, że puszcza w obieg falsyfikat. Mając na uwadze małe napięcie złej woli sprawcy takiego przestępstwa, Kodeks Karny przewiduje tu sankcję łagodną, bo areszt do 6 miesięcy lub grzywnę. Wielkie niebezpieczeństwo, grożące życiu gospodarczemu ze strony fałszerzy pieniędzy, skłoniło ustawodawcę do wprowadzenia karalności określonych czynności przygotowawczych oraz przestępnego porozumiewania się. W myśl art. 179 K. K. karze więzienia do lat 5 podlega ten, kto w celu spełnienia przestępstwa określonego w art. 175 lub 176, sporządza, nabywa albo przechowuje środki techniczne. W myśl zaś art. 180 takiej samej karze podlega ten, kto w celu spełnienia przestępstwa, okre ślonego w art. 175, 176 lub 177, wchodzi w porozumienie z innemi osobami. Ten ostatni przepis zapewnia bezkarność uczestnikom porozumienia, którzy donieśli o niem władzy, wyłącza jednak z tego przywileju prowokatorów. Podkreślić ponadto należy, że karą dodatkową za wszystkie cytowane wyżej przestępstwa jest kara przepadku przedmiotów przestępstwa, orzekana również wówczas, gdy przedmioty te nie są