page0215

212

łyńsfcą? Katarzyną Ostrogską, a hetman dziękował za nią. jego imieniem w Jarosławiu.

Lecz szybko minęły dnie pogodne. Od Turcji znowu zbierała się burza, tern bardziej, że król Zygmunt dawszy powolne ucho krzykliwej szlachcie, upominającej się o posiłkowanie Gracjana hospodara Multańskiego, tudzież powodując się głosami przekupieńemi przez Austrję, która lękając się wojny z państwem Ottomańskiem, pragnęła ją zwi‘ócić na Polskę, przysłał hetmanowi zlecenie zebrania wojska, dla dania pomocy hospodarowi przeciw Turcji.

Na tę wiadomość roztlał rycerski.ogień w piersi hetmana i chociaż przedsięwzie ńe takie wymagało większych wysileń, niż je naród mógł czynić, jednak hetman nie byłby nigdy zniechęcał do wojny, żeby nie popaść w posądzenie o małoduszność. Wszyscy na Żółkiewskim zamku zaprzątnęli się przygotowaniami do wyprawy, krewni i przyjaciele hetmana zbierali swe hufce, a Regina Żółkiewska krzątając aie około zaopatrzenia męża we wszystkie obozowe potrzeby, tak pisała do bratanka Tomasza Zamojskiego:

„Jegomość daje znać Waszmości o niebezpieczeństwach, które zachodzą kościół Boży ojczyznę. Pewnam tego, że Wasz mość nie zaniechasz