scandjvutmpa901

156 Gry i ćwiczenia ruchowe.

posiadać jakiś refren jak: la-la-la, oj dana, dana i t. p., by mieć czas na wykonanie tych samych ruchów parokrotnie.

Dzieci chętnie naśladują ruchy ptaków, zwierząt, oraz znaną pracę ludzką (stolarza, szewca, kowala), należy im jedynie dać pole do samodzielnego demonstrowania czynności dostrzeżonych.

Każda najprostsza gra udramatyzowana może być rozwinięta, rozszerzona, dzięki niewyczerpanej pomysłowości dziecka, które wnosi w grę szereg urozmaiceń i coraz nowe życie.

Np. dzieci naśladują konia i jeźdźca: koń biegnie kłusem, galopem, idzie marszem, grzebie nogą. (Któremuś przychodzi na myśl wprowadzić kowala). Na scenie ukazuje się kowal i bijąc młotem, daje znać o sobie; podkuwają konia. (Nowy pomysł). Dla jeźdźca został przyczepiony wóz, za nim jadą inne furmanki, za jedną z nich biegnie źrebak, teraz wozy zostały naładowane, furmanki jadą wolno, ktoś poddaje myśl: że furmani mogą zaśpiewać piosnkę, wracając do domu.

Podobne zmiany z jednej strony łączą ze sobą ściśle stykające się fakty, z drugiej — podniecają twórczość dzieci.

Tak samo się rzecz ma, jeżeli w grę wchodzi naśladownictwo pracy ludzkiej np.: gra w stolarza, szewca, praczkę i t. p. Naśladować jednak dzieci mogą jedynie tych pracujących, których widziały bezpośrednio przy pracy. By jednak dziecko mogło wnieść do gry pierwiastek twórczy, należy dawać tylko jedną zabawę na raz, aby miało czas oswoić się z zabawą, poznać, wniknąć i urozmaicić wła-snemi pomysłami, czego nie potrafiłoby przy zastosowaniu paru zabaw, jedna po drugiej.