tpn w alpach i za alpami5001

45

Konie przelęknione postacią jakiegoś człowieka, który z latarką w ręku szedł sobie drogą, porwawszy uprząż, unosić poczt}łiona zaczęły. Jeden tylko dyszlowy nie mogąc jej zerwać, zwrócił do

przepaści.

Gdyby nie przytomność kamerdynera, który z kozła jednym krokiem naprzeciw dyszla skoczywszy, i konia i pojazd wstrzymał, bylibyśmy nieomylnie wszyscy w nią wpadli. Nikłby nawet ostatniego jęku naszego nie usłyszał, niktby nam „Boże dopomóż” nie powiedział.

Takto śmierć często nad człowiekiem wisi, kiedy się jej naj-mniój spodziewa! takto tworząc projekta, nie wiemy, iż ona tuż za nami z tćj pnjęczój śmieje się tkaniny, którą jednym podmuchem przerwie i zniszczy odrazu!

Ta noc, dla wielu zapewne do innycb prozaicznych życia nocy podobna, dla niektórych może do balowych rozkosznych należąca wspomnień, dla mnie głębokićra naznaczona wrażeniem, miała następnie i swój właściwy ranek, który mi także w pamięci pozostał.

Byłam już w Sabaudyi: gęsta jesienna mgła zaległa przestrzeń; nic w żadną stronę za nią widać nie było, i promienie budzącego się słońca całkiem nam ćmiła.

Kazałam zalecić pocztylionowi, by w pićrwszóm miasteczku lub wiosce, gdzie tylko kawy dostać będzie można, wstrzymał się i pozwolił mi czasu na śniadanie. Jakoż niebawnie stanęliśmy w miejscu zwanem Montmelian, nad rzeką Izerą.

W gospodzie dopićro zaczęto ogień krzesać na tę kawę, którą za pół godziny obiecywano. I ja też przy tym ogniu ogrzałam skrzepłe nocną podróżą członki; a widząc iż kawa mimo obietnicy ledwo za godzinę będzie, przyjemniejszćm znalazłam, pójść żwa-wem w górach, rannern odetchnąć powietrzem, niż stęchlizną od dawna zamkniętćj gościnnej izby.

Gdym wyszła, mgły już ani śladu nie było. Już przed młodćj jutrzenki wejrzeniem całkiem uleciała; a znikając, prześliczny i zupełnie nieoczekiwany odsłoniła widok.

Montmelian, biedna sabaudzka mieścina, na dwóch stromych Izery bokach bez ładu uwieszona, bardzo mile spogląda w swą