tpn w alpach i za alpami
8201

175

La notte che ta vedi in si dolci atli Dormire, fu da nn angel scolpita In questo sasso, e benche dorme ha vita;

Destela, se no’i credi, e parleratl.

(Noc którą widzisz w tak słodkićra uśpieniu, anielską była ręką z kamienia dobytą. A ponieważ śpi, więc żyje. Obudź jeśli wątpisz, a ona przemówi).

Lecz to już było po śmierci Leona, w czasach dla Florencji najsmutniejszych. Michał-Anioł wnet też w następujący odpisał sposób:

Gratto in’e il sonno, e pni Fesser dt sasso Mentre che’I danno e la vergogua dura;

Non veder, non sentir, m’e gran ventura:

Peró non ini destar; deh’ parła basso.

(Miły mi sen mój; milsza być kamieniem, póki ucisk i hańba panują. Nic widzieć,, nie czuć, wielkióm mi jest szczęściem; nie budźże mię proszę i mów zcicha).

Oba te posągi jak Laurentego tak Nocy, cudne są wyrazem i prawdą. Julian mnićj mówiący. Dzień bardzo jest obudzony i energiczny w swem spojrzeniu. Stary pomrok je ma przymglone, a świtanie, w postaci kobiety, z tych dwóch grupp najmniój wykończone, może niedość delikatne i młode.

Mnićj jeszcze niż pomrok i świtanie wykończony jest Matki Boskićj posąg, której większa część z bryły nie wyszła. Lecz gorzej daleko niż to jój niewykońezenie rażą dwie obok niej świętego Laurentego i Damiana statui. Zdaje się iż tam postawione dla porównania ich stylu drobiazgowego i nikczemnego, z szerokim i szlachetnym Buonarottego stylem.

Żałować tylko należy iż ta kunsztu świątynia uwieczniła pamięć dwóch ludzi, z których pierwszy, Julian, książę Nemours, między Medyceuszami najmniej znakomitą grał rolę, a drugi, Lau-renty, książę Urbinu, łepićj byłoby żeby nie grał żadnćj. Ciceroni też miejscowi mówią najczęściej, iż to są dwaj wnukowie Kozmusa ojczyzny ojca, i lepićjby zapewne było. Wzrok ten pełen głębokiej myśli, bardziejby przystał Laurentemu wspaniałemu, niż wnukowi jego, który jeśli o czćm w życiu pomyślał, to o niegodnych sposobach dogodzenia swym zmysłowym lub ambitnym żądzom.