tpn w alpach i za alpami7701

166

Domyślasz się, że to był Edward, że to było ostatnie ich tu pożegnanie, i wskazanie nowego spotkania miejsce.

W tójże chwili nowicyatka za żelazne weszła podwoje; mężczyzn usunięto od nich; a kobiety opatrzone jak ja biletem, posunęły się dla widzenia drugiej części ceremonii, wewnątrz klasztoru mojącćj się już odbywać. Niespokoiło mię, że wpośród tego wszystkiego ani słowa nie mogłam Edwardowi rzucić, zapytać go przynajmniój o mieszkania numer, ale pocieszałam się myślą, że mi wymknąć już się nie zdoła, że go w Rzymie łatwo wynaj-dę; wyznaję nawet że dość byłam ciekawą go poznać,_łco mi się niebardzo często zdarza.

Jak tylko drzwi się zamknęły, zakonnice, nowe jćj siostry, poczęły już jako swoje witać. One przez ścianę tylko całój przysłuchiwały się kościelnej ceremonii; bo kiedy kościoł jest pełen ludzi, im nawet na chórze, zkąd zwykle przez gęstą kratę mszy słuchają, być wówczas niewolno.

Po tych czułych uściśnieniach, przełożona, a za nią inne zakonnice, wprowadziły nowieyatkę do rodzaju zakrystyi, gdzie ona przed ołtarzem uklękła. Tara zaczęły róże z głowy i inne po kolei ozdoby jćj stroju odpinać. Ona każdą z rąk ich brała, i pod stopy ołtarza ciskała. Bukiet tylko od boku rozwiązawszy, świeże, a jak mówiono, błogosławione kwiaty jego, nam, spektator-kom swoim, na pamiątkę porozdawała. Wszystko to z największym spokojem duszy, z największćm jak się zdawało dopełniała zadowoleniem. Głowę nawet śmiało uchyliła pod nożyce co ją obnażyć miały. Jednak gdy ten piękny uplot włosów spadł jej pod nogi, spojrzała nań tylko, lecz nie schyliła się do podniesienia, jakby nie miała odwagi tknąć się tćj najpiękniejszćj z ozdób jakich się zarzekła; a gdy ją podano do ciśnienia wraz z innerai pod ołtarz, mały rumieniec przebiegł lica, a w oczach jakby przeszłości wspomnienie. Ale to wszystko było tak przemijające, tak ulotne, iż śledzącego trzeba było jak mój wzrok, z niejaką już tćj przeszłości wiadomością, żeby te wszystkie dostrzedz odcienia.

Rzuciwszy warkocz, więcćj nań nie spojrzała; suknią swą białą na czarny, już tam przyrządzony zamieniła habit, i w tym nowym stroju (w którym mi się wydała dwa razy jeszcze piękniej-