tpn w alpach i za alpami8101

170

ukwiecone okna spustoszałego klasztoru, oślarz mój powiedział, że tam jakiś Anglik samotności się oddaje, a mi się wydało, że to musi hyc Edward; zdało mi sig, że przez liście wijącego sig po oknie bluszczu, jasne jego postrzegam włosy.

Otóż i ten raz, łatwo sig domyślisz, że mi sig zdawało pod tym płaszczem Edwarda odgadywać postać. Tak żwawo pragnęłam o tóm się przekonać, iż gdyby me przytomność tylu nieznajomych, byłabym s>g do niego natychmiast zbliżyła; ale nie lubiąc uwag: zwracać, wolałam zostawić im czas odjazdu, a w największej obawie, żeby mi ta postać tajemnicza nie znikła, żeby, jeśli to był Edward, znów mi sig z rąk nie wymknął, ciągle baczyłam na niego.

Dostrzegłam, iż usłyszawszy ruch pojazdów, wstrzymał sig, sparł sig o przeciwnego domu wklgśnigty cokolwiek mur, tak, że za nim prawie go widać od bramy klasztoru nio było; głowg zwiesił, rgce założył, i w myślach sig zatopił, tak przynajmniej wyglądał.

Wie wątpiąc już wówczas, że to tak długo szukany poeta, postanów.łam, me czekając innej a niepewnej okazyi, z tej natychmiast korzystać, i bez żadnej ogródki objawić mu missyą mojg. Jakoż, jak tylko ostatni ruszył pojazd, jednym skokiem naprzeciw niego stongłam, i w ojczystćj moyvie zapytałam, czy mówig z panem Edwardem***.

—    „Albo co? jakby z głębokiego snu przebudzony, podnosząc głowę ozwał się raptownie.”

Gdy postrzegł nieznajomą przed sobą osobę, stnvożył sig i chciał sig ze swego zbyt treściwego zapytania tłumaczyć; ale ja nie dając mu czasu, rzekłam, iżby mi sig raczej należało przepraszać za taki na ulicy napaści rodzaj, lecz oddawna daremne czyniąc do wynalezienia go usiłowania, a świgte mając do niego pn-ruczente, sam łatyvo pojmie, że mi niepodobna było z pomyślnego nic korzystać spotkania. I tu mu opoyviedzialam ostatnie An-dzoliny chwile, jej boleść, stałą miłość, śmierć, i o poruczonych mi listach uyyiadomiłnm.

—    „Jukto, signora L*** umarła? kiedy? gdzie? to być nie może!. . .