WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH029 I

z tych ludów nie pochodzi od jednej tylko pary praojców, lecz że wszystkie, zasiane ręką stwórcy, gromadami ziemię od razu zapełniły, wyposażone równocześnie od razu całem prawie obecnem bogactwem swej mowy, w swym zapale przyjęła bowiem owa szkoła wielość gatunkową nawet śród ściśle językiem swoim połączonego aryjskiego szczepu. Te dziwaczne poglądy opierały się przedewszystkiem na tern twierdzeniu, że cechy, stanowiące różnice gatunków, przechowały się niezmienione w ciągu historycznych czasów, mianowicie u Żydów i bramańskich Indów. Oba te przykłady niezdołają jednak zbić poważnych wątpliwości, gdyż tak o Żydach jak i o ludach wiemy, że już od kilku tysięcy lat wyłącznie pomiędzy sobą się żenili. Że zaś w takim razie znamiona plemienne koniecznie utrwalić się muszą, przekonywają nas o tern spostrzeżenia hodowców" zwierząt. Nawet i w dzisiejszych naszych społeczeństwach, w których duch kastowości zawieranie związków małżeńskich tylko w ciasnym kole jednego stanu lub niewielu rodów przepisuje, uwydatnia się niekiedy i ustala osobny typ, jak to widzimy na Habsburgach i Burbonach, u których w stosunkowo krótkim czasie odrębność rysów śród dwóch rodów się ustaliła.

Wizerunki plemion na pomnikach nad Nilem mają nam również świadczyć o dawnowdeczności i stałości typu w gatunkach ludzkiego rodu. Rzeczywiście, pomiędzy znawcami Egyptu panuje rzadka je-dnozgodność pod tym względem, że w obecnych Fellakach z po nad Nilu uwydatnia się ostro i wyraźnie dawny lud Faraonów, a obok nich stoją na owych obrazach Murzyni Sudanu lubo w^T wizerunkach przesadnych jednakże tak wyraźni, że żadna pomyłka nie jest możebną. Pomimo to rzecz cała pozostaje zawsze nieco wątpliwą, gdyż artyści starożytnego Egyptu, rysując ludzi według sztywnych wzorów, w nienaturalny sposób ich zmieniali, rysowali bowiem wszystkie twarze w profilu, oczy w^Tprost, a ręce zawsze jako dwie prawe. Dziwić się więc trzeba śmiałości zwolenników wiohUczności gatunków, którzy z owych wizerunków królów i ich żon wyczytać chcieli naw^ret rodzaj zmieszania ich krwi, czy to z semicką czy z europejską. O małżonce założyciela 17 dynastyi faraonów, Amunopha I, żyjącego około 1671 r. przed Chrystusem, utrzymują oni, że ma w^T sw^Tych rysach najwyraźniejsze piętno hebrajskiój krwi i wyprowadzają z-tąd natychmiast ten wnLsek, „że typ chaldejski został w Egypcie wykazany jeszcze przed ‘ przybyciem Jakóba do Egyptu ’). Głowa wielkiego Rnamzesa uwa-

Morton, Types of Mankind, str. 163. Fig. 33.

http://rcin.org.pl