WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH607 I

591

Tamasygt'). Środkową część wielkiej amerykańskiej pustyni zajmują, zaś Tuaregowie, zowiacy się sami Jonoszagami, język zaś swój Ta Maslieg ijęzyk klazyguwj czyli T,a-Maszygt. W Algerze należą, do czystych Berberów Kabylowie francuzcy, nazwisko przekręcone z wyrazu gabai⁷, pokolenie. W Tunis zowią Berberów Suacona, a do mck zaliczają się i na południowym wschodzie tego kraju ludy Dszebaliya ²). Berberskiego pochodzenia są również mieszkańcy krainy Siwah, oazy Jowisza Ammona, a zatem Garamanci starożytnych geografów. Nakaoniec zalicza się do nich i lud Teda czyli Tibbu ze wschodniej Sahary ³). Wszystkie te ludy libijskie noszą w piśmie hieroglificznem nazwę Temhu a na pomnikach egypskich można ich poznać po znakach tatuowanych w postaci krz^śa, które jeszcze dotąd u kobiet kabylskich mają być w użyciu ⁴).

Starożytnych Egypcyjan, w mowie hieroglyficznej Betu zwanych, nie zmieszanych z ludnością wiejską nad dolnym Nilem, t. j. Fellahinami, przedstawiają jeszcze dotąd mniej więcej najczyściej mieszkający po miastach chrześciańscy Kop to wie ⁵). Z wschodnio-afrykańskich Hamitów zbliżają się do nich jeszcze najwięcej mieszkańcy nubijskiej krainy, zowdący się Berabra. a zatem Berberami⁶). Byli oni niegdyś chrześcianami aż do upadku berberskiego nadnilow^rego państwa Dongola w r. 1320. Pomiędzy nubijskim Nilem a czerwonym morzem mieszkają pokolenia, zwane przez dawniejszych geografów Bleminyerzy ⁷), w aksumickich zaś napisach i u arabskich geografów noszą nazwę Bedsza. Najczyściejszemi ich przedstawicielami są ludy Biszarin, Hadendoe iw części Ben i A mer, który prócz zepsutego arabskiego języka używa jeszcze innego, starohamickiego o trzech gramatycznych rodzajowych formach, t. z. Tobedauie ⁸). Pomiędzy Nilem niebieskim a Atbarem aż do Sennar wiodą życie koczownicze plemiona A w lad A bu Simbil i Szu kur i eh, którzy,

0 Bohlfs. Erster Aufenthalt in Marokko, <etr, 56 i 62.

²) .Jaltzan. Tunis u. Tripolis. Leipzig 18T0. T. I, str. 106.

³) Zob. powyż, str. 560.

⁴) Becherches sur 1’origine des Kabyles. Le G1 o b e. Geneve. 1871. T X, str. 48.

⁵) H a r t m a n n, Xillaender, str. 215 i 235.

⁶) Hartmaan, 1. c. str. 238.

⁷) L e p s i u s. Standard Alpliabet. 2 ed. str. 203.

⁸) Werner Munzinger. Ostafrikanische Studien. S^c^^atltausen 1864, sa. 341 i 344.

http://rcin.org.pl