409

Rozdział 25

Jedność i rozbicie świata arabskiego

(po roku 1967)

Kryzys roku 1973

Abd an-Nasir żył jeszcze trzy lata po klęsce, która przyczyniła się do poważnego osłabienia jego znaczenia w świecie; stosunki ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią zostały zmącone* ponieważ oskarżył te państwa - i święcie w to wierzył - że militarnie dopomogły Izraelowi w czasie wojny. Miał też za złe Amerykanom, że uparcie nalegali, by Izrael wycofał się ze zdobytych terenów jedynie za cenę pokoju. Bezpośrednim skutkiem wojny było zmniejszenie strat Abd an-Nasira w Jemenie i podpisanie ugody z Arabią Saudyjską, na której podstawie wycofał z niej swoje wojska.

Jednakże w samym Egipcie jego pozycja była nadal silna. Pod koniec pamiętnego tygodnia w czerwcu 1967 roku zgłosił swoją rezygnację z funkcji prezydenta. Krok ten wywołał szerokie protesty w Egipcie i w niektórych państwach arabskich; być może była to sprytnie zorganizowana akcja, mogły jednak one wynikać z przekonania, że rezygnacja Abd an-Nasira spowoduje większą jeszcze klęskę i upokorzenie. Jego wpływ na nastroje społeczne w innych krajach arabskich nadal był silny. Zarówno ze względu na swoją własną pozycję, jak i na uznanie, jakim się cieszył Egipt, Abd an-Nasir mógł pełnić funkcję niezbędnego pośrednika, w stosunkach między palestyńskimi tendencjami narodowymi a otoczeniem, w którym żyli Palestyńczycy. Po 1967 roku wzmacnianie się palestyńskich postaw narodowych i rosnąca potęga Fathu, który od 1969 roku kontrolował OWP, prowadziło do licznych wystąpień partyzanckich skierowanych przeciwko Izraelowi, a to z kolei wywoływało żydowskie akcje