klsti178

ROZDZIAŁ 5. UPRAWA ROŚLIN

Więc naprzód wymienimy wiązanie gazewkowe, scharakteryzowane przez t zw.gązewkę, t. j. zwój rzemienny,łączący bijak z dzierżakiem. Zwój ten może mieć kształt okrągły (fig. 185 A) lub owalniepo-ciągły, względnie ósemkowy (fig.

185 B, C). Cepy gązewkowe spotykamy w Słowenji i Chorwacji (oraz, jak się zdaje, w niektórych punktach tyrolskich Alp), poza tern na rozległych przestrzeniach północno-wschodniej Polski, Białorusi i Polesia (ob. mapkę 8). Ślady jego dawnego panowania w zachodniej Małopolsce na lewym brzegu Wisły możnaby widzieć w nazwie gązwa, która na przestrzeni mniej więcej od górnej Pilicy aż do wideł Sanu i Wisły włącznie przeszła na kapicę.

O paru innych wiązaniach mete pod Zagrzebiem, Chorwacja. - B. Wy-spotykanych na ziemiach Polski ^r3^r> P°^w- ^Sarny- Polesie (Polska). — C. Kry-dają pojęcie załączone rysunki styna, pow. Garwolin, Mazowsze. Rys. autor.

(fig. 186 i 187). Wyróżnimy tu jeszcze typ ogniwkowy. wyobrażony na fig. 187 A, a znaleziony przeze mnie nad Dźwiną w okolicy m. Dzisny. Odpowiada on używanemu na Łotwie i, o ile wolno sądzić z niezbyt dokładnej fotografji, zdaje się mieć odpowiedniki w Skandynawji. — Z Wielkorusi znamy wiązanie dwupętlicowe, opisane w słowniku Wł. I)ala7oraz tulejkowe, podane z gubernji wołogodzkiej (fig. 188). To ostatnie ma być według niektórych źródeł (co powtórzył D. Zelenin) używane i w byłej wschodniej Galicji. Jest to prawdopodobnie błąd; o ile mi wiadomo, na ziemiach byłej wschodniej Galicji są w wyłącz-^em użyciu cepy dwukapicowe; spotykamy je nawet w najbardziej zapadłych kątach gór huculskich, bojkowskich i t. d., nie mówiąc wcale o podolskich równinach. Nato-

iaa    , miast tulejkowe wiązanie (scharakteryzo-

186. Pętlicowe wiązanie cepów.    *    ^    )    *j-

Wałuny, NW od osady Widzę, wane przez tulejkę wyżłobioną w jednej Białoruś (Polska). Rys. autor, z dwu części składowych) powtarza się