klszesz132

871

ROZDZIAŁ U. PLASTYKA

Jasnogórki pow. jak wyżej). — Według ołówkowych oryginałów autora przerys. J. K.

jest proweniencji orientalnej¹,^{1 2}, i choć dzisiejsze kilimiarstwo słowiańskie z bezwzględną pewnością ukształtowało się pod przemożnymi a stosunkowo niezbyt dawnymi wpływami przychodzącymi z Azji, jednakowoż trzeba się liczyć z tym, że — zwłaszcza na Bałkanach, ale może i we wschodnich Karpatach — pozostały w nim m. i. tradycje niezmiernie zamierzchłe. Kobierce bowiem były przecież znane już w starożytnej Europie południowej, a na przeciwnej peryferii tej części świata, w Skandynawii, do ostatnich czasów przetrwały kobiernicze wyroby. Nie obawiałbym się nawet postawić pytania, czy, jeśli chodzi o geometryczne kilimy B alkanu i całego regionu wschodnich Karpat, tak ponoć blisko nawiązujące do kaukaskich, a z dru giej strony do geometrycz nego hafciarstwa, o jakim była mowa w § 658, nie na leżałoby właśnie ich uwa żać, w pewnej przynajmnie mierze, za bardzo stare dzie dzictwo miejscowe. Oczywiście punkty wyjścia mogły i dla nich leżeć na Wscho dzie, ale na obszarze bal kańskim mogły się one zado mówić już od bardzo dawna.

Etnograf umiałby wskazać niejeden przykład podobnej

1

¹ Ostatnim źródłem jest tu język perski. Według Kowalskiego gillm jest przy tym „bodaj najstarszą nazwą kobierca, jaką spotykamy u autorów perskich² (1. c. s. 433).

2

Podobnie orientalnego pochodzenia są wyrazy dywan i makata. Ale etymologia szeroko znanego Słowianom i zapewne bardzo starego słowa kobierzec (tu m. i. wkrs. kover-Ł, bułg. guber itd.) jest, niestety, zupełnie ciemna.