444 (8)

444

Podstawy nawigaqi morskiej

20.8. Zakres informacji i rodzaje poradników dotyczących planowania nawigacji

Coraz większy zasób informacji nawigacyjnych oraz dynamika ich zmian, wywołały potrzebę stworzenia gotowych wzorców dotyczących informacji nawigacyjnych. potrzebnych do budowy planu nawigacji oraz metod jego realizacji na określonych trasach. Dla różnych rodzajów statków morskich było możliwe wydanie różnych typów podręczników, potrzebnych do planowania określonych faz żeglugi, z których każda charakteryzuje się określonymi czynnikami zakłócającymi, co prowadzi do odmiennego podejścia do procesu planowania każdej fazy. Na każdym, określonym etapie żeglugi, nawigator potrzebuje innych informacji, specyficznych dla danego obszaru. Część poradników nawigacyjnych zawiera informacje wykorzystywane w kilku fazach (np. locja). Spora grupa poradników służy do planowania tylko określonego etapu przejścia statku, ze względu na rodzaj wybranych informacji dotyczących czynników zakłócających ruch statku.

Poradniki wydawane są w formie książkowej, map morskich lub nośników elektronicznych. Treść ich powinna obejmować:

1.    Spis pomocy nawigacyjnych na określone obszar}'.

2.    Ogólne zalecenia dotyczące wyboru tras żeglugowych na świecie.

3.    Szczegółowe zalecenia i porady w zakresie sposobu korzystania z tras statków

wg IMO (Ship ’.v routing).

4.    Obszary' objęte szczególnym nadzorem, jak:

-    miejsca przyjmowania i zdawania pilota.

-    trasy głębokowodne,

-    rejony przeładunku statków na morzu,

-    miejsca zgłaszania pozycji statków,

-    rejony pokryte przez systemy VTS.

-    linie rozgraniczenia ruchu, granice, strefy,

-    stacje kontroli ruchu,

-    kotwicowiska. obszary eksploatacji dna morskiego (wieże wiertnicze itp.).

5.    Obszary powstawania i ruchu cyklonów tropikalnych.

6.    Specyficzne utrudnienia żeglugi, jak: wysokie falowanie, rejony połowowe, silne

prądy i wiatry, znaczna gęstość ruchu statków.

7.    Obszary ograniczone przez lody, ich rodzaje oraz okresy swobodnej żeglugi.

8.    Mapę obszarów granic zanurzenia letniego, tropikalnego i zimowego.

9.    Źródła oraz formę podawania prognoz pogody i ostrzeżeń nawigacyjnych.

10. Granice państwowe, obszary' wód terytorialnych, stref ekonomicznych itp.

Przykładami takich poradników są amerykańskie mapy pilotowe, mapy Admiralicji Brytyjskiej: 5500, 5501 itd. Wydawnictwa te są najbardziej zbliżone do wyżej wymienionych założeń, lecz dotyczą głównie obszarów nawigacyjnie trudnych, np. Kanału Angielskiego i Sueskicgo. Z kolei publikacje amerykańskie - Pilot charts (1-12)