CCF20091015011

zen. I ziszczy się wyczerpanie. Zapełniając wylękniony firnament i pobledłą przestrzeń zbliża się żółty pomarszczony szaman.

7.    Pieśni drwali niezamącone płaczem drwali mających uwiedzione córki, barbarzyński krok, najmniejszy skrawek błękitu, otoczą schodzącą z arystokratycznych dzielnic Marję, grzesznicę Egipską. Wszystkie zapachy niebios rostoczą woń słodyczy i much.

8.    Obszerna komnata. Robaczywy brzask. Don Juan z Laman-czu⁸³ . Mój tragiczny przyjaciel i moja dobra przyjaciółka, hrabianka T. Plama na twoim czole, czy krwawa.

Obrós. Pół butelki kiessewateru⁸⁴ i Skalam litanje serc naszych.

9.    W dal swe wyślę uszy — potężne rezerwuary burz czterech stron nocy. Władcy nieskrzepłej klamki wynurzą się z kling prze-mkłego tilbury⁸⁵.

A JA — węszę.

AUTOPORTRET. Powieki i bez powieki, i bez, i bez, i poza.

I poza dumała cicho i ciepło a rostąż⁸⁶ ramp skalała nieme bezusty. I smętne o ty! i ty kosujko⁸⁷ wież chorych i klin bezwar-gich powiek.

Sztylet bez powieki. Wieki bez powieki. Powieki bez powieki. Kto powie czy, jako pawie, wie co wypowie.

ja Aleksander Wat młodzieniec o połamanym na płasko nosie w jaskrawożółtej kamizelce, o odstających uszach i ślepych oczach.

Studiosus philosophiae⁸⁸ Niecała 8 m. 31 tel. 282-42.

2. Abiturjentki pytają się: czym posiadł syntezę.

Dobijają się do drzwi mego domu, gminne wrzeszczące.

Ponsowa i seledynowa ujrzały pająka i krzyczą: Fi, to on.

Biedny tłum dendy obnosi moje posążki po wszystkich rynkach kawiarniach kuluarach i lupanarach.

A we wnętrzu kasy ogniotrwałej siedzę ja — mały czarnoksiężnik, embrjon, przepalony niewiem już jaką miłością i ogląda fosforyczne kolana.

Z odrętwienia nie wyrwą go dobre dotyki twych rąk.

}**

j. Zmęczony łażeniem po wilgotnych facjatkach i lunatycznym skomleniem kładę się do łóżka. Przebudzenie jest cięższe pod prasą paraliżującego słońca. Potworne groteski malowane na księżycach już są znośniejsze.

Dobijają mnie gminna parszywa Manon Lescaut⁸⁹ przeskakująca z jednej witki na drugą.

Psiakrew! W ostatnim wysiłku zrywam tą całą wstrętną kakofo-nję bazgranin straganów gdzie Buszmeni Solveigi, Cyganie aniołowie żydy, prostytutki hrabiowie, pluskwy cmentarzyska wyją gryzą krwawią piszczą, idjotyczne grymasy zwisające z spruchnia-łych ścian starożytnych łaźni, szatańskie Sodomje błękitniejących dźwięcznych lodowców i zmurszałych piersi poronionego kafar-skiego nieba.

Zerwałem zony zórz owrzodziałe rojące się od świńskich rył biesów i kawiarnianych splunięć i ukajałem się w właściwej swej naturze! bladego wyniosłego księcia na tle lodowców, zon ciemno--aksamitnego płaszczu.

Z ZIELONEJ OBERŻY. Kiedym wychodził z zielonej oberży było już bardzo późno. Kołujące na przedmieściu praczki podchwyciły mnie: Zgwałciwszy, rozwiesiły ciało moje, jako bieliznę, na grube sznury cmentarzyska. Jakieś salamandry⁹⁰ śliniły moje stopy, wargi i powieki.

Z grobów wychodziły dzieci

poczęły ssać moje palce — a słońce opalało korzonki włosów.

Nadomiar gruba kelnerka staje przed oberżą i opierając ręce o biodra, wrzeszczy: Dobrze ci tak, chudy psie!

Nie mogłem już dłużej znieść beznamiętnego pejzażu i — bladoróżowy nosorożec, przeciągle rycząc pobiegłem na delikatne łączki modrych żon z Tahore⁹¹.

KOSMOGONJA. Kleszcze rąk pianisty zgarniają z nieba wszystkie chmury i wiatry.

Przed domem stoi król Kofetua⁹² i sprasza gości na wesele.

Idjota! nie wie że aktor grający w misterji Boga Ojca zwarjował, aktor przedstawiający Boga-Syna spił się, a aktorka łajdaczy się po kątach z czeladzią, jedynie rzeczywista.

3*9