CCF20140217040

184 Rozdział 6. Planowanie zasobów ludzkich

►    przekazanie ekspertom ankiety nr 2 zawierającej pytania z poprzedniej ankiety oraz rozkład odpowiedzi ekspertów;

►    eksperci odpowiadają na ankietę nr 2, przychylając się do zdania większości lub pozostając przy poprzedniej odpowiedzi (wówczas podają uzasadnienie);

►    ew. przesianie ankiet nr 3 i nr 4 wraz z wynikami poprzedniej ankiety.

Zaletą metody jest możliwość wykorzystania zdania ekspertów, zwłaszcza do planowania potrzeb kadrowych odpowiadających nowym rozwiązaniom organizacyjnym i nowym technologiom, dla których nie ma jeszcze wypracowanych wzorców. Wadą jest czasochłonność, duży koszt i trudność w znalezieniu odpowiednich ekspertów.

□    Metoda współczynnikowa

Ma zastosowanie w planowaniu struktury zatrudnienia w firmie, ale jedynie w grupie pracowników wykonujących prace administracyjne, biurowe, pracowników służb pomocniczych, inżynieryjno-technicznych, a także sfery produkcji, gdzie praca nie jest normowana [Sajkiewicz (red.) 1977, s. 95; Mc Kenna, Beech 1997, s. 102-103], Istota metody współczynnikowej polega na tym, że firma - planując potrzeby kadrowe - ustala z założenia wskaźniki procentowe udziału wskazanych wyżej grup pracowniczych (według stanowisk lub zawodów), zakładając np., że udział pracowników administracyjno-biurowych w ogólnej strukturze zatrudnienia nie powinien przekraczać 10% stanu osobowego. W niektórych przypadkach możliwe jest przyjęcie innej niż udziałowa formuły określania potrzeb kadrowych, np. zakłada się, że na 100-150 pracowników powinien przypadać jeden kadrowiec, a na 500 pracowników jeden specjalista od bhp.

Zaletą metody jest duża prostota i co za tym idzie możliwość szybkiego zbudowania planu zatrudnienia. Słabą stroną jest trudność w uzasadnieniu merytorycznym przyjmowanych wskaźników. W niektórych firmach wskaźniki te mogą bazować na doświadczeniach, ale często zdarza się, że są przyjmowane w sposób arbitralny, bez analiz, co może powodować niedostosowanie stanu i struktury zatrudnienia do zadań.

□    Metoda planowania w oparciu o normy pracy

W planowaniu zapotrzebowania na kadry do prac produkcyjnych normowanych najlepiej jest opierać się na normach pracy [Michoń (red.) 1991, s. 163-210]. Przez normy pracy rozumie się wskaźniki określające nakład pracy żywej niezbędny do wykonania określonych zadań w danych warunkach technicznych i technologicznych przy optymalnej organizacji pracy [Strzelecki 1987, s. 6]. Normy pracy są wskaźnikami obligatoryjnymi w przedsiębiorstwie. Na nich opierają się decyzje dotyczące planów obsad personalnych, wynagrodzeń, produkcji. Przedsiębiorstwa tworzą własne systemy normowania pracy i powołują własne służby normowania pracy, które zajmują się opracowywaniem norm pracy, ich wdrażaniem, zmienianiem oraz kontrolowaniem wykorzystania.