damy, rycerze,�ministki6

Strategie emancypacyjne

( -----

czajmężczyźni. Napensjach żeńskich nauczycielami bywali mężczyźni, lecz nigdy odwrotnie: nauczycielki nie miały dostępu do męskich Szkół. Dopiero na początku XX wieku |||Każimiera imjwidowa domagała się, by również kobietom ^: przysługiwało prawo wizytowania szkół męskich,' by nie tylko szkoły żeńskie były wizytowane przez komisje męskie lub mieszane.

Fakt,rże ^spółcześnierkobiety prawie zupełnie opanowa-ły szkolnictwo podstawowe oraz stanowią większość w średnim, nie wpływa na ogólny styl nauczania, jeśli chodzi o relacje pomiędzy płciami. Szkoła nie kwestionuje stereotypów płciowych, przeciwnie, utrwala je i podtrzymuje,''co wykazały między innymi Alicja Gollnikowa i Joanna Morćiniec {Pełnym Głosem 3/1995)' oraz Anna Kalinowska (w raporcie organizacji pozarządowych o [sytuacji kobiet przygotowanym na Światową KońferencjęJiKobiet w Pekinie). Ich analiza zawartości ipodręczników szkolnych wykazuje obecność stereotypowego przedstawiania płci i relacji między nimi'. W elementarzach szkolnych dotąd obowiązuje wizja szczęśliwej rodziny, w której córeczka pomaga mamie w kuchni, a synek z tatą snuje plany na przyszłość lub wybiera się’ńa Wycieczkę.

ppNauczycielki funkcjonują w określonym systemie kontroli począwszy od szkół pedagogicznych, w których same są kształtowane przed podjęciem zawodu, przez podporządkowanie stylu swej pracy treściom podręczników, odgórnie ustalonym programom nauczania, systemowi wizytacji oraz kierownictwu mężczyzn, którzy także w tym „sfeminizowanym” Zawodzie pełnią funkcje kierownicze i decyzyjne. -Pedagogika w sensie starogreckiej paidei, kształtowania umysłu i osobowości, jako strategia emancypacyjna wymagałaby uszczegółowienia. W pierwszym rzędzie jej zadanie spancypacyjne.{musiałoby być wprost wyeksplikowane, a nie jedynie ^przemycane” wśród innych treści. Dużym kro-frjam w tę stronę są powstające na uniwersytetach semina-ljma*kbbiece. Ich ograniczeniem jest jednak to, że dotyczą 'ludzi dorosłych. Tymczasem uwrażliwienie na różnice sta-tusu płci powinno należeć do zadań wychowawczych już na poziomie szkół. W przeciwnym razie idea wychowania nowego człowieka, wolnego od podległości i wyzysku płciowego, pozostanie jedynie pobożnym życzeniem, posiadającym niewielką wartość operacyjną.

Polityka kobieca

^h W 1992 roku, w pierwszej książce wydanej przez działaczki i teoretyczki drugiej fali ruchu kobiecego, znalazły się słowa:

h' i..dobrze by było, aby kobiety zaktywizowały się politycznie. Nie po to, żeby tworzyć parlamentarne kluby feministyczne czy partie, lecz po to, żeby nasączyć atmosferę naszego sejmikowego parlamentu - zdrowym rozsądkiem. Partia, którą z natury rzeczy stworzyć by mogły kobiety w Polsce, to nie partia feministyczna, lecz po prostu partia ZDROWEGO ROZSĄDKU.    (Głos mają kobiety, 17)

W tekście tym dochodzi do głosu niechęć wobec kobiecego separatyzmu oraz przekonanie, że problemy, które dotyczą kobiet, są w gruncie rzeczy problemami ogólnospołecznymi. Wymienione w tekście problemy dotyczące, kobiet takie, jak ustawa antyaborcyjna, ustawa antyrozwodowa i nieobecność kobiet w politycznych gremiach decyzyjnych zostają sprowadzone do patologu sfery publicznej w okresie przemiany systemowej. Patologia ta polega, zdaniem