DSC03655

Portret wenecki

ny nastrój, skrzyżowanie euforii z niepokojem. Stosunkowo łatwo było za jedno i drugie obciążyć Wenecję. Zakochałem się w Wenecji, stąd euforia miłości; a niepokój budziła wątpliwość, czy ją jeszcze kiedykolwiek zobaczę, skoro nasze wojsko weszło już w stadium przygotowań do wyjazdu z Włoch do Anglii.

Latem wybrałem się z żoną na tydzień urlopu na Ca-pri. Tam, na plaży, znalazłem porzucony przez jakiegoś amerykańskiego wojskowego numer „Stars and Stri-pes”, codziennej gazety dla żołnierzy angielskojęzycznych, do której prawie nigdy nie zaglądałem, mając do dyspozycji gazetę 2 Korpusu i gazety włoskie, szczególnie dla mnie ważne jako narzędzie ćwiczeń językowych. W „Stars and Stripes” cała „rozkładówka” poświęcona była weneckiemu reportażowi z fotografiami; rozpoznałem natychmiast kiepsko odbite podobizny Contes-sy i jej syna. O wypadkach opisanych przez amerykańskiego reportera milczały gazety włoskie (nie mówiąc o naszej skromnej polskiej gazetce) z powodów, których do dziś nie rozumiem. Czyżby włoscy dziennikarze, rozmiłowani przecież w cronaca nera, czuli się tą historią zażenowani w atmosferze powojennych Włoch?

W największym skrócie historia wyglądała tak. Hrabia Alvise Terzan, syn hrabiny Giuditty, w ostatniej fazie wojny zaciągnął się do oddziału specjalnego w Republice Salo do oddziału wsławionego szybko okrucieństwami, nazwanego przez reportera „oddziałem oprawców”, także przez Włochów napiętnowanego słowami la sąuadra fascista elegii aguzzini e dei boia. Po klęsce wrócił do rodzinnej Wenecji, był przez matkę ukrywany w jej domu na Calle San Barnaba. Mieli zwyczaj bardzo późno, grubo po północy, wychodzić na spacer w opu-