1419576542

METODYM DOBORU PRÓBY W AUDYCIE WEWNĘTRZNYM

W przypadku stosowania ewidencji przy użyciu komputera oprócz wymienionych czynności, można dodatkowo zaimportować badany zbiór do arkusza kalkulacyjnego lub bazy danych. Umożliwi to:

1)    wybór pozycji kluczowych na podstawie zdefiniowanego kryterium a więc przygotowanie zbioru do próbkowania;

2)    wyliczenie różnych parametrów populacji;

3)    przeprowadzenie ewentualnego podziału zbioru na warstwy;

4)    automatyczne wygenerowanie listy badanych elementów.

2.2. Określenie wielkości próbki

W kolejnej fazie próbkowania audytowego wyznacza się wielkość próbki, jaka jest niezbędna dla osiągnięcia celu badania. Na liczebność próbki wpływają: ryzyko próbkowania, dopuszczalny błąd, spodziewane wystąpienie błędu i ewentualne rozwarstwienie zbiorowości, a także liczebność badanego zbioru oraz odchylenia standardowego błędów.

Ryzyko próbkowania audytowego RS jest konsekwencją losowego wyboru próbki i określa prawdopodobieństwo, z jakim wyniki otrzymane w drodze badania wyrywkowego mogą różnić się od wyników badania pełnego przy zastosowaniu w obu przypadkach tej samej procedury badawczej.

Im mniejsze jest ryzyko próbkowania rewizyjnego, tym wymagana jest większa wiarygodność badania, czego konsekwencją jest większy rozmiar próbki. W przypadku testów zgodności, RS obejmuje:

1)    ryzyko niepełnego zaufania (ryzyko a) - choć rezultaty próbkowania wspierają wniosek, iż liczba błędów obciążających weryfikowaną procedurę przekracza poziom uznany za dopuszczalny, w rzeczywistości procedura ta działa poprawnie;

2)    ryzyko nadmiernego zaufania (ryzyko P) - choć rezultaty próbkowania potwierdzają, iż liczba błędów obciążających weryfikowaną procedurę nie przekracza poziomu uznanego za dopuszczalny, w rzeczywistości weryfikowana procedura nie działa poprawnie²⁶.

W przypadku testów wiarygodności, na RS składa się:

1) ryzyko nieuzasadnionego odrzucenia (ryzyko a) - choć rezultaty próbkowania wspierają wniosek, iż w sprawdzanym zbiorze kryją się istotne uchybienia, w rzeczywistości uchybienia te nie mają miejsca;

²⁶ Por.: MSRF 530, Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej: SKwP. Warszawa 1996.