1841899742

157

RECENZJE. OMÓWIENIA, NOTY

które ogląda w telewizji, słucha w radio audycji np. q niżowych, ogromnie popularnych w telewizji itd. Stwierdzono również, że młodzież szkolna znacznie później chodzi spać, że poświęca na oglądanie programu telewizyjnego co najmniej dwie godziny dziennie. Wygospodarowanie tego czasu wymaga oczywiście całkowitego przestawienia dotychczas ustalonego porządku dnia. Zauważono również, że programy telewizyjne wywarły duży wpływ na wybór zawodu czy dalszych studiów przez młodzież, kończącą szkołę średnią.

Bernard Blin, sekretarz generalny ośrodka studiów radia i telewizji francuskiej omawia w swym referacie „Studia i badania socjologiczne w dziedzinie telewizji”. Ze względu na bardzo szeroki temat, Blin ogranicza się do omówienia socjologii kadr twórczych i realizacyjnych telewizji, analizy treści programu, audytorium, socjologii reakcji i socjologii ewolucji.

Zagadnieniem: „Teatr i telewizja” zajmuje się dyrektor telewizji włoskiej, Sergio P u g 1 i e s e. Referent dzieli program telewizyjny na trzy zasadnicze grupy: reportaże, dokumenty i fikcję.

Reportaż według S. Pugliese — to transmisja bezpośrednia jakiegoś wydarzenia, uwolniona od wszelkiego montażu kinematograficznego. Dokument — to wydarzenie kulturalne, histoiyczne, literackie, polityczne itd., stanowiące przedmiot transmisji zorganizowanej i stworzonej przez telewizję. Trzecia grupa — to widowiska telewizyjne całkowicie stworzone przez fantazję ich twórcy; widowiska, które nie są oparte ani na rzeczywistych wydarzeniach ani na dokumentacji, ale są owocem inwencji artystycznej, od komedii do dramatu. od czystej muzyki do piosenki czy music-hallu. Tę trzecią grupę programów’ telewizyjnych omawia Pugliese bardziej szczegółowe, bowiem programy te cieszą się największym zainteresowaniem.

Dyrektor kontaktów międzynarodowych radia i telewizji francuskiej. Jean d'Arcy, mówi o „Telewizji i stosunkach między narodami”. Mimo ogromnie szybkiego wzrostu telewizji jest ona — zdaniem referenta — daleka jeszcze od swego pełnego rozwoju. Jednakże już dzisiaj telewizja przyczynia się znacznie do obalenia barier dzielących kraje. Przyszłość należy do telewizji, oczywiście do takiej telewizji, przy której widz będzie mógł, tak jak to ma miejsce w radio, oglądać program według wiasnego wyboru.

Poszukiwania techniki idą w^r kierunku stworzenia telewizji bez granic, telewizji przekazywanej przy pomocy satelitów.

Referent jest zdania, że już obecnie nie można myśleć o telewizji narodowej, która ograniczałaby się wyłącznie do wiasnych programów. Pozbawiłoby to widzów^r możliwości oglądania ważnych wydarzeń politycznych czy aktualnych, dziejących się w innym kraju, ciekawych widowisk sportowych itd. To właśnie było powodem stworzenia Eurowizji. Referent szczegółowa omawia zasady działania Eurowizji. Za największą przeszkodę szerszego wykorzystywania programów innych krajów, uważa sprawcę różnorodności języków. Dlatego też trzeba dokonywać wyboru takiego programu. w którym język nie stanowiłby zasadniczej przeszkody lub taki, w którym sprawozdawca może wyjaśnić widzowi, co dzieje się na ekranie jego telewizora.

Próby syntezy i podsumowania „Tygodnia” dokonał Raymond R a v a r, sekretarz generalny seminarium filmu i kinematografii Instytutu Socjologii i sekretarz „Tygodnia Telewizji”.

Zeszyt „La TeIevision” kończy krótka informacja o telewizji w Stanach Zjednoczonych, podana przez Betty B a z-z i n, przewodniczącą między na rodow^rego zrzeszenia kobiet w radio i telewizji, oraz kilka cyfr i zestawień, dotyczących znaczenia ekonomicznego telewizji belgijskiej.

Krystyna Żebrowska

OPINIA PUBLICZNA

Annamaria Sternberg M o n-taldi: LE ROLE DE L'OPINION PUBLIQUE DANS LA COMMU-NAUTfi ATLANTIQUE. A. W. Syn-hoff — Leyde, 1963, s. 291, 144 poz. b-graf.

Celem książki, napisanej na zlecenie NATO¹), jest ustalenie stosunku opinii publicznej krajów^ członkowskich Paktu Atlantyckiego wobec tej organizacji, wykazanie, w jakim stopniu zaangażowała ona uczuciowo obywoteli tych kra-

North Atlantic Treaty Organisation, pakt wojskowy, zawarty w 1949 r. przez Anglię. Belgię. Danię, Francję. Holandię, Islandię. Kanadę. Luksemburg, Norwegię. Portugalię. Wiochy 1 USA. W 1952 r. przyłączyła się Grecja i Turcja, w 1956 — NHF (przyp. recl.).