Studia Medioznawcze 1(2)2001 ISSN 1641-0920
Rada Europy należy do najstarszych i najważniejszych organizacji międzynarodowych na kontynencie europejskim. Jej utworzenie w 1949 r.1 było efektem poszukiwań takich form współpracy międzynarodowej, które torowałyby drogę jedności europejskiej2. Od samego początku postrzegano Radę Europy (RE) jako organizację wartości, których rozwijanie ma służyć współpracy europejskiej, lepszemu zrozumieniu i przeciwdziałaniu napięciom oraz konfliktom. W preambule do Statutu RE podkreślano niewzruszone przywiązanie państw założycielskich „do wartości duchowych i moralnych, które stanowią wspólne dziedzictwo ich narodów i źródło zasad wolności osobistej, wolności politycznej i rządów praw, będących podstawą każdej prawdziwej demokracji”. Wyrażono przy tym przekonanie, że „dla ochrony i stopniowego urzeczywistniania zwycięstwa tego ideału oraz dla poparcia postępu społecznego i gospodarczego potrzebny jest ściślejszy związek między krajami europejskimi, którymi kierują podobne uczucia”.
Dla zrozumienia istoty RE kluczowe znaczenie ma postanowienie art. 1 pkt a Statutu stanowiące, że „Celem Rady Europy jest osiągnięcie ściślejszego związku między jej członkami, dla ochrony i popierania ideałów i zasad, które stanowią ich wspólne dziedzictwo oraz w celu działania na rzecz ich postępu gospodarczego i społecznego”. W przepisie art.l pkt. b Statutu postanowiono natomiast, że do wskazanego wyżej celu dążyć się będzie „za pośrednictwem organów Rady przez rozpatrywanie spraw będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, przez zawieranie układów i prowadzenie wspólnego działania w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, naukowej, prawnej i administracyjnej, jak również przez ochronę i rozwijanie praw człowieka i podstawowych wolności”.
Odnotować należy, że do 1989 r. RE skupiała jedynie państwa Zachodniej Europy, nosząc charakter elitarnego klubu krajów charakteryzujących się wysokim stopniem przestrzegania praw człowieka i zasad demokracji. Po 1989 r. - pod wpływem wydarzeń w Europie Środkowo-Wschodniej3 - RE rozszerzyła swą działalność również na tę część regionu. Dotyczyło to więc państw, których prawo i praktyka ustrojowa w sposób znaczący odbiegały od tych, jakie są charakterystyczne dla demokracji zachodnich. RE stanęła w związku z tym
Z. M. Klepacki, Rada Europy J 949-1991, Białystok 1991, s. Min.
‘ D. Tarschys, The Council of Europę: 50 Years of European Cooperation, „European Review” 1999, no 4, s. 498 i n.
H. Izdebski, Rada Europy. Organizacja demokratycznych państw Europy i jej znaczenie dla Polski, Warszawa 1996, s. 29 i n.