Pan Bóg wie lepiej

Rano wujek Jacek powiadomił Mamę, że ciocia Isia rodzi. Czekali więc z niecierpliwością na radosna nowinę. Ale dopiero po południu wujek zadzwonił ponownie.

- Już ? - upewniła się Mama czując jak jej serce podchodzi do gardła. - Dzięki Bogu, że wszystko się tak pięknie udało - odetchnęła z ulgą

Obstąpili Mamę, patrząc w jej roziskrzone oczy i promienny uśmiech.

- No to wasza mała kuzyneczka już jest na świecie- powiedziała Mama - wujek zaraz przyśle MMS-em jej zdjęcie.

- Hura! - wrzasnęli na całe gardła jak wariaci.

- Oho, już jest -oznajmiła Mama pokazując im ekran telefonu. Nachylili się nad nim ciekawie.

- Ale ona ma skośne oczy- zauważył z niepokojem Kuba

- I usta takie jakieś wywinięte - dodała Magda

- Ona wcale nie jest ładna - wzruszył ramionami Jasiek

- Jest ładna, tylko urodziła się z zespołem Downa - powiedziała Mama dziwnie wzruszona

- Jakiego Downa? - nie zrozumiał Jasiek

- Nieraz ktoś rodzi się trochę inny niż pozostałe dzieci. Taki jak na przykład Ewa z trzeciego piętra - próbował wyjaśnić im Tata

- Ale Ewa jest gruba, kołysze się jak kaczka i mówi tak jakby miała kluchę w gardle - Kuba wykrzywił usta.

- I co z tego? Przecież to tez dziecko Boże. Tak samo potrzebuje miłości jak każdy.

- Ale nie o taka dziewczynkę się modliliśmy - tłumaczyła Magda - przecież z nią nie będziemy mogli się bawić, ani biegać, ani wogóle nic

- Przesadzasz - zreflektował ja Tata - zresztą Pan Bóg wie lepiej. Ciocia Isia będzie najlepsza mamą na świecie, więc dlatego pewnie jej takie dziecko podarował.

Nie bardzo mogli zrozumieć słów Taty. Pomarkotnieli. Nawet bliźniaki jakoś dziwnie ucichli.

Wtedy ktoś nagle załomotał do drzwi

- Ewa? - zdziwiła się Mama otwierając wejściowe drzwi - co ty tutaj robisz?

- Mama, lezi, śpi, Ewcia boi - wymamrotała Mała.

Mama się od razu zdenerwowała. Podała Ewie rękę i zaprowadziła do pokoju

- Zajmijcie się nią - poprosiła Magdę i Kubę i razem z Tata pobiegła na górę.

Popatrzyli na Ewę inaczej niż zwykle. Dziewczynka stała rozmazując sobie spływające po twarzy łzy.

-Masz, wytrzyj nos - Magda podała jej chusteczkę. Ewa uśmiechnęła się do niej wysuwając na brodę język. A potem z niezwykłą ufnością rzuciła się jej na szyję. Rozbawiło Magdę to jej zachowanie, rozczuliło, pogłaskała Ewę po plecach, przytuliła.

-Chodź, pobawimy się - podała jej rękę - chyba umiesz się bawić ?

- Ychy- pisnęła dziewczynka marszcząc zabawnie nos i kołysząc się z nogi na nogę poczłapała za Magdą do pokoju bliźniaków

Kiedy po godzinie Mama z Tatą wrócili do mieszkania już od progu usłyszeli wesoły gwar i śmiech. Ucieszyli się, widząc Ewę siedząca na środku dywanu otoczona miśkami, lalkami, klockami. A jeszcze Małgosia znosiła z półek kolorowe książeczki i układanki. Magda obejmowała Ewę wpół i słuchała jak dziewczynka próbuje jej coś opowiedzieć zaśmiewając się przy tym do rozpuku.

- Jesteśmy - powiedziała Mama i zaraz wszystkie oczy skierowały się na nia

- Co z mamą Ewy? - zapytała Magda

- Miała atak cukrzycy. Zasnęła tak, że mogła się nie obudzić. Gdyby Ewa nie wezwała pomocy to nie wiem, co by się stało. A tak pani Lisiecka jest już pod dobra opieką w szpitalu ….

- To co będzie z Ewą? - zaniepokoiła się Magda

- Zawieziemy ją do Pogotowia Opiekuńczego. Ona nie ma tu nikogo bliskiego

- Ale ma nas - Kuba stanął drzwiach w wojowniczej pozie - jeśli Pan Bóg przysłał ją do nas to musiał wiedzieć, że nie damy jej się błąkać po jakichś przytułkach. Zresztą ona wcale nie jest taka niemądra jak myślałem. Wezwała pomoc. Zachowała się jak bohaterka

- I bawić się też umie - potwierdziła Magda - i w ogóle jest OKI

- Wasza kuzynka też będzie taka - powiedziała ciepło Mama i już wiedzieli, że miała całkowitą rację.

---