Śmigus-dyngus… poświęcony?
Oj, Wielkanocy Poniedziałek od rana rozpoczął się u Janielskich piskiem, śmiechem, no i oczywiście oblewaniem wodą oraz smaganiem brzozowymi witkami wystających spod kołder stóp. Tak! Kuba nie zapomniał, że to dziś „śmigus-dyngus” i już poprzedniego dnia wieczorem przygotował sobie obok łózka butelkę napełnioną wodą. A Tata wyjął z wazonu gałązki, na których rozwinęły się zielone listki.
- O jejku! Jej!! - krzyknęła Magda, gdy Kuba zrzucił z niej kołdrę i zimne krople wody spadły na jej twarz, włosy, ręce i nogi.
Ale zaraz i Mama i Małgosia też zostały spryskane wodą, a Jasiek biegał za Tatą i pomagał mu uderzać brzozowymi gałązkami dziewczyńskie stopy. Lekko, bo to przecież była tylko zabawa, takie przypomnienie bolesnych ran na stopach Pana Jezusa.
- Śmigus -dyngus - rechotał Kuba.
- Boże rany! - wołał Tata, a Jasiek jak papuga powtarzał te słowa za nim.
- Poczekajcie, już ja wam pokaże! - zdenerwowała się Magda, gdy pobiegła do łazienki i w lustrze zobaczyła swoje włosy posklejane w strąki. Chwyciła konewkę i odkręciła kurek od wody. Ale co to? Rury tylko zaburczały, zasyczały i z kranu zamiast strumienia wody skapnęły trzy kropelki wody.
- Wody nie ma! - wrzasnęła Magda, zła że nie będzie się mogła Kubie odwdzięczyć.
- Oj, zapomniałam wam powiedzieć, że nastąpiła awaria wodociągu - przypomniała sobie Mama. - Niedawno jeździł samochód i przez megafon ktoś informował, że rura jakaś na osiedlu pękła. Ale nie martwcie się, zrobiłam trochę zapasów, mamy wodę do mycia w wiaderku i do picia w garnkach. Ale do śmigusa -dyngusa absolutnie nie!- Mama pogroziła wszystkim zabawnie palcem.
- O rany ! - zmartwił się Kuba - a my z chłopakami umówiliśmy się, że będziemy dziś oblewać dziewczyny. Głupia rura popsuła nam taką wspaniała zabawę!
- Dla kogo wspaniała to wspaniała ! - burknęła Magda. - Wyglądać jak zmokła kura to wcale nie jest takie fajne.
- Ale taki jest zwyczaj ! - Kuba zagrał Magdzie na nosie - A tradycję, jak mówią, trzeba szanować.
- Na razie to musimy się szykować do kościoła - powiedział Tata - bo to już nie tradycja tylko obowiązek.
- Jasne, że kościół najważniejszy - odpowiedział Kuba. - Ale śmigus -dyngus jest tylko raz do roku.
Ale trudno. Raz do roku przyszło im się też myć w misce. Za to śniadanie wyglądało już normalnie. I droga do kościoła też, zwłaszcza, że nigdzie nie było widać chłopców z butelkami czy innymi pojemnikami z wodą.
Gdy weszli do kościoła wszędzie było już pełno ludzi. Stanęli w nawie głównej, tylko Mama z Dominikiem usiadła w ławce, bo jakiś chłopiec ustąpił jej miejsca. I wtedy pan kościelny pociągnął za taśmę od dzwonka, ludzie powstali, i z zakrystii wyszli ksiądz z ministrantami. Ksiądz powitał wszystkich serdecznie a później podniósł do góry kociołek z wodą święconą i wielkie kropidło.
- Kiedyś, po czterdziestoletniej wędrówce przez pustynię Naród Wybrany stanął na brzegu rzeki Jordan, za którą rozciągała się Ziemia Obiecana.- powiedział. - I Pan Bóg przez Jozuego uczynił cud. Wody Jordanu zatrzymały się przed kapłanami niosącymi Arkę Przymierza i całą resztą Izraelitów. I wszyscy mogli przejść przez rzekę do Ziemi Obiecanej. To trochę jak przez wodę Chrztu Świętego do bycia Dzieckiem Bożym! Więc na pamiątkę Chrztu Świętego dziś was tą wodą szczególnie pokropię, czyli pobłogosławię.
I ksiądz zanurzył kropidło w wodzie i idąc przez kościół tak obficie kropił wiernych, że aż wycierali się chusteczkami. A kiedy przechodził obok Kuby uśmiechnął się do niego i pokropił go podwójnie.
Woda z włosów Kuby kapała mu na czoło, policzki, oczy i usta. Magdę ten widok oblanego wodą Kuby bardzo rozśmieszył.
- Masz swój śmigus - dyngus! - szepnęła mu do ucha, gdy ksiądz się nieco oddalił.
- Mam! - odpowiedział Kuba dumnie wypinając pierś - ale zobacz jaki?
- Mokry? - zażartowała Magda
- No jasne, że mokry! - Kuba kończył wycieranie twarzy. - Ale i poświęcony. Bo przecież ze święconej wody. Dziwne, że jakoś wcześniej o tym w ten sposób nie pomyślałem!