urodziny stanleya004

42

HAROLD P1NTER

STANLEY Tylko przepraszam.

MEG Powinnam ci złoić skórę, (zabiera talerz i, mijając Slanlcya, wichrzy mu włosy. Stanley krzyczy i odpycha ją. Meg idzie do kuchni. Stanley przeciera sobie oczy pod szkłami, znów zabiera się do gazety. Wraca Meg) Przynio- , •' slam ci Imbryk z herbatą.    A ' *

STANLEY Nie wiem. jak bym sobie dal radę bez ciebie.

MEG Nie zasługujesz na to,

STANLEY Czemu nie?

MEG (nalewając mu herbaty, udaje zawstydzenie) Mówisz do mnie w taki sposób.

STANLEY Co to za herbata? Wczorajsza?

MEG To dobra herbata. Dobra mocna herbata,

STANLEY To nie herbata. To lura!

MEG Nic podobnego.

STANLEY Ach, ty! Stare pudło i mizdrzy się!

MEG Nieprawda! A jeśli nawet się mizdrzę, nie wolno ci tego mówić!

STANLEY A tobie wolno przychodzić do mężczyzny, kiedy śpi — i budzić go?

MEG Stan! Nie lubisz, kiedy ci przynoszę herbatę?

STANLEY Nie mogę pić lej lury. Czy nikt ci nigdy nie mówił, że imbryk trzeba przynajmniej zagrzać?

MEG Mój ociec by nie pozwolił, żebyś mnie obrażał w ten sposób.

STANLEY Twój ojciec? A kimże on był?

MEG On by clę zaskarżył.

STANLEY (senniej -Meg, nie obraziłem cię przecież. Czy zrobiłbym coś tak szkaradnego?

MEG Właśnie, żc mnie obraziłeś.

STANLEY (zakrywa twarz rękami) Boże, jaki ja jestem zmęczony! (milczenie.

Meg podchodzi do kredensu, wyjmuje zeń ściereczkę od kurzu, odkurza trochę pokój obserwując Stanlcya. Podchodzi do stołu i ściera kurze) Nie tu. do cholery!

MEG (znajduje kruszynkę Chleba na stole i iuje ją) Mówiłeś, że nie ma nawet kruszynki, a była! (wyciera sobie usta ściereczką od kurzu) Stan?

STANLEY Co?

MEG (nieśmiało) Naprawdę ci się podobam?

STANLEY Wolałbym w każdym razłe mieć ciebie, niż katar,

MEG Ty tylko tak mówisz.

STANLEY (ywałtownic) Słuchaj, dlaczego nigdy tu nic posprzątasz? To chlew, a nie dom! A w moim pokoju! Trzeba zetrzeć kur2e. Trzeba go wytapetować!

Muszę mleć inny pokój!

MEG (zmysłowo gtaszcząc jego ramię) Och, Stan, to śliczny pokój, Spędziłam tam niezapomniane godziny.

Stanley odpycha ją ze wstłętem, wstaje t szybko wychodzi do hallu. Meg odstawia imbryk i Jiliiankę przez okienko do kuchni. Słychać trzaśnięcie drzwi frontowych. Stanley wraca.

MEG Ładnie na dworze? (Stanley stoi przy oknie i pali papierosa, hleg podchodzi do niego od tyłu i łaskocze mu kark) Tili, tilł, tili,

STANLEY (odpycha ją) Idż do diabła.

MEG Wychodzisz?

STANLEY Ale nie z .tobą.

MEG Ja Idę po zakupy.

STANLEY To idż.

MEG Będzie ci się cknllo samemu,

STANLEY Czyżby?

MEG Bez twojej starej Meg. Muszę iść po zakupy dla tych dwóch panów.

Pauza. Stanley z wolna podnosi głowę. Mówi nie patrząc na Meg.

STANLEY Jakich dwóch panów?

MEG Oczekuję gości.

STANLEY (odwracając się do niej) Co takiego?

MEG Nie wiedziałeś o tym, prawda?

STANLEY O czym ty gadasz?

URODŹMY STANLEYA

43

MEG Dwaj panowie pytali się Petera, czy mogliby tu zamieszkać. Oczekują ich.

(bierze ściereczkę od kurzu i wyciera nią obrus)

STANLEY Nie wierzą,

MEG Fakt.

STANLEY (podchodzi do mej) Umyślnie tak mówisz.

MEG Peter powiedział mi to dziś rano,

STANLEY (0aszqc papierosa) Kiedy to było? Kiedy z nimi rozmawiał?

MEG Wczoraj wieczorem.

STANLEY Co to za jedni?

MEG Nic wiem.

STANLEY Nie mówił, jak sią nazywają?

MEG Nie,

STANLEY (chodząc po pokoju) Tutaj? Chcieli tu przyjść?

MEG Tak. (wyjmuje rurki z włosów).

STANLEY Skąd sią wzięli?

MEG Jesteśmy na liście,

STANLEY Ale co to za jedni? Chciałem powiedzieć, dlaczego...?

MEG Zobaczysz, jak przyjdą.

STANLEY (stanowczo) Nie przyjdą.

MEG Czemu nle7

STANLEY Bo nie przyjdą. Dlaczego wczoraj nic przyszli, jeśli mieli przyjść? MEG Może zbłądzili gdzieś po ciemku. Nie tak łatwo znaleźć po ciemku. STANLEY Nie przyjdą. To jakiś kawał. Wybij to sobie z głowy. To fałszywy alarm. Fałszywy alarm, (siada przy stole) Gdzie moja herbata?

MEG Zabrałam ją. Nie chciałeś jej przecież.

STANLEY Co to znaczy — zabrałaś?

MEG Zabrałam.

STANLEY Dlaczego ją zabrałaś?

MEG Nie chciałeś jej przecież.

STANLEY Kto powiedział, że jej nie chciałem?

MEG Sam powiedziałeś.

STANLEY Kto ci pozwolił zabrać moją herbatą?

MEG Nie chciałeś Jej pić.

STANLEY (wpatrując się to niq, cicho) Co ty sobie myślisz — do kogo ty mówisz?

MEG (niepewnie) Co?

STANLEY Chodź tu.

MEG Co chcesz powiedzieć?

STANLEY Podejdź tu do mnie.

MEG Nic.

STANLEY Chcą cią o ccś zapytać. (Mey wierci się niespokojnie, ale nie podcłio-dzi do niego) No! (pauza) Dobrze. Mogą równie dobrze zapytać sią stąd. (spokojniej Niech mi pani powie, -.pani Boles. czy w chwili, gdy pani zwraca sią do mnie, zadaje pani sobie kiedykolwiek pytanie, do kogo pani mówi? Co? Milczenie. Stanley jęczy, podaje się tułowiem do przodu, zakrywa twarz rękami.

MEG (cienkim głosikiem) Nie smakowało ci śniadanie, Stan? (podchodzi do stołu) Stan? Kiedy znów zagrasz na fortepianie? (Stanley jęczy) Tak jak dawniej? (Stanley Jęczy) Lubiłam patrzeć na ciebie, jak grałeś na fortepianie. Kiedy znów zagrasz?

STANLEY Nie mogą przecież,

MEG Dlaczego?

STANLEY Nie mam fortepianu.

MEG Chciałam powiedzieć — jak wtedy, gdy pracowałeś. Na tamtym fortepianie. STANLEY Idź już po te zakupy. *

MEG Ale nie musiałbyś wyjechać, gdybyś miał pracą, prawda? Mógłbyś grać na molo,

STANLEY (patrzy na nią, po czym mówi beztrosko) Euh.„ Właśnie zaproponowano mi pracą.