CCF20090530021

324    VI. LASKA BOŻA

wujc nieodmienną pokutę ku zbawieniu, a smutek światowy sprawuje śmierć” [2 Kor 7, 10); i znów: „Pokutę czyńcie (Mt 3, 2; 4, 17); i: „Czyńcie owoce godne pokuty” [Mt 3, N|

74

KIK

1544

Rozdział XV. Każdy grzech ciężki powoduje utratę łaski, lecz nie wiary. — Stwierdzić należy przeciwko podstępnym umysłom niektórych ludzi, co „przez słodkie słowa i |>o-chlebstwa zwodzą serca niewinnych" )Rz 16, 18], że nic tylko przez niedowiarstwo powodujące utratę samej wiary, ale również przez jakikolwiek inny grzech śmiertelny — chociaż nie traci się wiary — traci się jednak otrzymaną łaskę usprawiedliwienia. (Mówiąc to) bronimy nauki Bożego prawa, które wyklucza z królestwa Bożego nic tylko niewier- j nych, lecz także i wiernych „rozpustników, cudzołożników, rozwiązłych, sodomczyków, złodziei, skąpców, opilców, osz- j ezerców i grabieżców" 11 Kor 6, 9). Wyklucza ono także wszystkich innych, popełniających ciężkie grzechy, od których mogą się z pomocą łaski Bożej powstrzymać i które ich oddzielają od laski Chrystusa [kan. 27).

75

809

1545

Rozdział XVI. Owoc usprawiedliwienia, tj. zasługa [płynąca z.| dobrych uczynków i jej natura. — Dlatego ludziom usprawiedliwionym, którzy otrzymaną laskę albo zawsze zachowywali, albo utraconą odzyskali, należy przedkładać •słowa Apostoła: „Obfitujcie we wszelkie dobre czyny, wic-' dząe, że trud wasz nie jest daremny w Panu" 11 Kor 15, 58). „Wszak Bóg nie jest niesprawiedliwy, ażeby zapomniał o pracy waszej i miłości, jaką okazaliście w imię Jego” [Hbr 6, 10). I: „Nie traćcie zatem ufności waszej, która ma wielką zapłatę” (libr 10, 35]. I dlatego dobrze działającym „aż do końca" |Mt 10, 22) i w Bogu ufającym należy stawiać przed oczy życie wieczne i jako laskę miłosiernie przyobiecaną przez Jezusa Chrystusa synom Bożym, i jako zapłatę, która mocą obietnicy samego Boga ma być wiernie wypłacona za ich dobre czyny i zasługi (kan. 26, 32). Na tym bowiem po-! lega ów wieniec sprawiedliwości, który, jak mówi Apostoł, będzie mu dany po ukończeniu walki i biegu życiowego, a nic tylko jemu, „lecz i wszystkim, co miłują przyjście jego” (por. 2 Tm 4, 7 n).

l en sani bowiem Jezus Chrystus, „jako Głowa członkom” is-to |l 14. I5| i „winny szczep latoroślom” |J 15, 5], ustawicznie udziela sprawiedliwym siły, która ich dobre czyny zawsze uprzedza, towarzyszy im i po nich następuje i bez której \\ żaden sposób te czyny nie mogłyby być miłe Bogu i zasługujące (kan. 2|. Trzeba wierzyć, że samym usprawiedliwionym niczego już nie brak, by tymi czynami, które w Bogu •..) wykonane, zadośćuczynili Bożemu prawu w obecnym ży-« in i życic wieczne w swoim czasie prawdziwie sobie wysłużyli, jeśli umrę w łasce [Ap 14, 13; kan. 32]. Sam przecież ( lirystus Zbawiciel nasz mówi: „Kto będzie pił z wody, którą ja mu dam, ten zaspokoi pragnienie na wieki; a ona sianie się w nim źródłem wody tryskającej ku żywotowi wie-i/.nemu” |por. J 4, 13—14]!

W takim ujęciu ani nasza własna sprawiedliwość nic może is-n uchodzić za pochodzącą od nas, ani „sprawiedliwość Boża”

|Kz 10, 3) nie jest zapoznana lub odrzucona. Ta bowiem sprawiedliwość jest zwana naszą, bo przez jej wszczepienie w nas stajemy się usprawiedliwieni [kan. 10, 111, i jednocześnie jest Bożą, ponieważ Bóg jej nam udziela dzięki zasługom Chrystusa.

1 o tym nic wolno zapominać: chociaż Pismo św. dobrym 76 uczynkom przypisuje tak wielkie znaczenie, że kto by jed-nemu z najmniejszych podał kubek zimnej wody, temu Chrystus przyrzeka nagrodę [Mt 10, 42J, a — jak oświadcza Apostoł — to nasze obecne utrapienie, lekkie i przemijające, gromadzi dla nas niezmierzoną ilość chwały w niebie [por. 2 Kor 4, 17]; jednak chrześcijanin nie powinien pokładać nadziei lub chlubić się w sobie, zamiast w Panu [por. I Kor I, 31; 2 Kor 10, 17], którego dobroć względem wszystkich ludzi jest tak wielka, że chce, aby stało się naszymi zasługami to, co jest jego darem [por. nr 15].

A ponieważ „wszyscy w wielu [rzeczach] grzeszymy” [Jkb is-n 3, 2; kan. 23], dlatego każdy powinien mieć przed oczyma tak samo miłosierdzie i dobroć, jak surowość i sąd. Nikt też nie powinien samego siebie osądzać [pozytywnie], chociażby