img014 3

512 Nancy K. Miller

twierdzenie żeńskiej aktywności i ambicji. Na „niegdysiejszym gobelinie", pisze Finch, Arachne

Gdy dzieli TYud (...) była też Sławiona,

Z B o h a t e r a m i jej są splecione 1 m i o n a.

Nigdy już Żeńskie imię Chwały tej nie chciwe. Zatem pańszczyznę słusznie mamy dziś w podziwie®

Tutąj interesuje mnie nie tyle lament, ile umieszczanie podpisu: „wkoło Arachne uplata pas wąski z gałązek bluszczu, przetkanych kwiatami'¹ - tym sposobem, jak pamiętamy. Arachne wykończyła swoje przedstawienie. Tfen wers po łacinie kończy się słowem intertcxtos. Wpisiyąc na nowo „splecione Imiona", kobieta poetka rozpo-znąje podpis owej żeńskiej prekursorki i przywracają do jej tekstu.

Dziwne jednak, że Finch nie wydąje się pamiętać zawartości przedstawień, które przyniosły Arachne sławę tkaczki. Jednak Pamela White Hadas pamięta, w wierszu zatytułowanym Arachne: tak samo jak pamięta o powodach swego protestu:

Moje rzemiosło wije

fabułę wstecz

poza autoportret: gąszcz wzniosłości gwałtu: wszystkich ich użyje ucząc klęski.

Wygrałam,

tracę głowę

od ciosu,

wiesza mnie

na nici mojej⁶⁴.

Pamiętąjąc Arachne jedynie jako pąjąka czy tylko z perspektywy' niebezpieczeństw, jakie tkwią w jej sieci, zachowujemy archetyp i jeszcze raz. z Ateną, rozdzieramy podmiot jej historii: po to, by nie doczytać. Celem nadczytania, lektury' szukającej podpisu, jest dotknięcie palcem - figuratywnie - tego miejsca wytworu, gdzie zaznaczyło się przywiązanie pajęczycy do jej sieci. Oznacza to też. oczywiście, bliższe podejście do

* A. Finch. A Descriptum of One of Ihe Pieccs of Tapeslry ot Long-Hcat, |w:| S. Gilbert, S. Gubar. Mactwoman, op. cii., s. 525.

⁶⁴ P. White Hadas. Desigmng Womcn. New York 1979, s. 29-21.

Arachnoiogie: kobieta, tekst i krytyka

513

samej sztuki pająka: w końcu materia! arachnologii pozwoli nam może odrzucić i przekształcić samą tę opozycję podmiotu i tekstu, pająka i sieci.

To posunięcie zatem, odkrywające wyobrażenia z gobelinu Arachne - niczym ziote i srebrne kwiatki na hafcie Indiany i sielankowy pejzaż z akwareli Laury - ma na celu nie tylko wycofanie tych tekstów z niezróżnicowania estetycznego uniwersalizmu, lecz także utożsamienie aktu owej lektury z otwarciem podmiotowości innej poetyki, poetyki przynależnej ciałom mającym gender, które zapewne żyły w historii.

|1986|

Przekład Krystyna Kłosińska, Krzysztof Kłosiński