Zarz Ryz Finans R18Y1

1 8. Zarządzanie ryzykiem cenowym w portfelu instrumentów pochodnych    591

Tabela 18.11. Realizacja zabezpieczenia vega-gamma-delta
	Delta	Gamma	Vega
(1) Początkowy zasób	+ 1750	-1000	- 5000
(2) Zabezpieczenie vega opcjami	+ 500	+ 500	+ 5000
(3) Zasób po zabezpieczeniu	+ 2250	-500	0
(4) Zabezpieczenie gamma swapami i forwardami procentowymi	-2500	+500	0
(5) Zasób po zabezpieczeniu	-250	0	0
(6) Zabezpieczenie delta kontraktami futures	+250	0	0
(7) Zasób po zabezpieczeniu	0	0	0

Tak więc zamiast stosować zabezpieczenia w kolejności delta-gamma-vega, menedżer powinien trzymać się porządku vega-gamma-delta. Pokazuje to tabela 18.11. Menedżer najpierw wykorzystuje opcje w celu zabezpieczenia vega (wiersze 2 i 3). Następnie zabezpiecza wypadkowy współczynnik gamma za pomocą swapów i forwardów procentowych (4 i 5). Ponieważ dla tych instrumentów wartość parametru vega jest zerowa, zabezpieczenie gamma nie narusza zabezpieczenia vega. Na koniec menedżer zabezpiecza wypadkowy parametr delta za pomocą kontraktów futures (6 i 7). Ponieważ kontrakty te charakteryzują się wyłącznie parametrem delta, zabezpieczenie nie naruszy wprowadzonych już zabezpieczeń gamma i vega.

Zabezpieczenia wykraczające poza parametry delta-gamma-yega

Parametrami delta, gamma i vega posługują się właściwie wszyscy menedżerowie zasobów instrumentów pochodnych, lecz nie wyczerpują one oczywiście znanych miar ryzyka. Obecnie zajmiemy się niektórymi z pozostałych często stosowanych współczynników.

Współczynnik theta stanowi miarę zmiany wartości waloru finansowego, jaka zachodzi w związku z czasem pozostałym do wygaśnięcia kontraktu. Ponieważ tylko wartość opcji zależy od tego czasu, theta - podobnie jak vega -charakteryzuje wyłącznie opcje. W dealing roomach, w których realizuje się transakcje na instrumentach pochodnych, theta nazywana jest często „zanikiem czasowym”, a jej zmiany śledzi się w ramach codziennej działalności sprawozdawczej.