zdjecie lancia
0

5. Segregacja przestrzenna ludności i wykluczenie społeczne w miastach

Ryc. 21. Obszary koncentracji ubóstwa i bogactwa w Warszawie w 1997 r.

piwnice, klatki schodowe wielorodzinnych bloków mieszkalnych. Instytucjonalnym: obszarami koncentracji przestrzennej bezdomnych są: schroniska, noclegownie, okresowo izby wytrzeźwień, szpitale, domy samotnych matek, jadłodajnie, punkty pomoc} medycznej, domy dla ofiar przemocy, domy stałego pobytu dla dzieci i młodzieży. W Warszawie np. jest 28 różnych placówek dla bezdomnych.

Badania struktury przestrzennej ubóstwa w trzech miastach: Warszawie (ryc. 21 . Radomiu i w Mławie, wykazały, że wspólnym problemem społecznym jest bezrobocie (Węcławowicz 2001). Narastanie problemu bezrobocia jest zapewne głównym powodem narastania zróżnicowań społecznych, a zwłaszcza generującym ubóstwo. W miastach Polski proces różnicowania społecznego przestrzeni nabrał tempa już w latach siedemdziesiątych (Węcławowicz 1988). Szczególnie silne narastanie zróżnicowań, wraz z kryzysem społeczno-gospodarczym, występowało w latach osiemdziesiątych. Najbardziej radykalne zmiany, zarówno w latach siedemdziesiątych, jak i osiemdziesiątych, były rejestrowane w zależności od typu budownictwa mieszkaniowego.