zdjecie lancia9

157

5.4. Narastanie problemów ubóstwa w przestrzeni miast Polski

posiadanie np. butów, opłata czynszu lub utrzymywanie czystości. Największym problemem społecznym tej części miasta jest alkoholizm, który jest główną przyczyną powstawania rodzin niepełnych i ubóstwa.

Niektóre kwartały i domy stanowią swoiste centra patologii zamieszkane przez grupy złodziei kieszonkowych, bezrobotnych. Na całym obszarze właściciele sklepów w różnej formie prawdopodobnie płacą haracze „bezrobotnym”, co powoduje tworzenie się zaczątków układów mafijnych. W trakcie badań Radomia podawano przykład ulicy Żeromskiego, która przed wojną stanowiła część bogatej dzielnicy. Frontowe kamienice miały dobrze wyposażone mieszkania, a w oficynach mieszkała ludność biedniejsza. Obecnie frontowe kamienice w znacznym stopniu są również zdegradowane, a w oficynach, zazwyczaj bez podstawowej infrastruktury technicznej, zamieszkują prawie wyłącznie środowiska patologiczne.

W śródmiejskiej części Radomia występują specyficzne, skrajnie patologiczne enklawy ubóstwa. Generalnie obszar taki określa się jako dzielnicę: złodziejską, koncentracji inwalidów, koncentracji padaczki poalkoholowej, problemów patologii rodzinnej. Szczególnym przykładem jest ul. Traugutta, o złych warunkach mieszkaniowych, która jest zamieszkana głównie przez ludzi starych.

Specyficzną enklawę tworzą przydworcowe Planty, zabudowane „lepszymi” blokami mieszkalnymi Zakładów Metalowych. Na obszarze tym rozpoczął się szybki proces degradacji tej dzielnicy, albowiem na miejsce ludzi wywiązujących się ze swoich

I zobowiązań sprowadzają się ludzie, którzy nie płacą za mieszkanie. Następuje negatywna selekcja, napływa ludność o zachowaniach patologicznych. Narasta problem napadów (w biały dzień) i alkoholizmu.

Szczególnym obszarem jest również ul. 1905 r., gdzie zabudowę tworzą fabryki i bloki komunalne. Mieszkania komunalne charakteryzuje duża rotacja mieszkańców związana z eksmisjami, zamianą mieszkań przez osoby, które nie stać na czynsze. Zachodzi tu ciągła wymiana ludności. Podobnie ulice Obrońców, Kujawska, Łowicka tworzą tzw. mały trójkąt bermudzki. Znajdujące się na tym obszarze bloki komunalne zamieszkują w większości ludzie bez pracy, bardzo bierni, oczekujący tylko na pomoc. Dzisiejsi mieszkańcy tych bloków pochodzą zazwyczaj z wyburzeń starych domów z tej samej dzielnicy. Często jest to już drugie pokolenie klientów pomocy społecznej o bardzo niskim wykształceniu i w znacznym stopniu zdeprawowane. Podobna sytuacja występuje w źle utrzymanych czynszowych kamienicach znajdujących się przy ulicach Limanowskiego i Dębowej.

W części śródmieścia, wraz ze Starym Miastem i obszarem obejmującym ulice: Reja, Rwańską, Rynek, Koszarową, znajduje się jeden z bardziej zwartych obszarów szczególnej koncentracji nędzy i problemów patologicznych. Zamieszkuje tu szczególnie dużo rodzin niepełnych, z problemami alkoholowymi, byli więźniowie. Praktycznie nie ma tu „normalnych” rodzin. Specyficznymi problemami występującymi na tym terenie są: duży udział młodocianych matek oraz powrót gruźlicy (pomimo, że na tym terenie jest poradnia przeciwgruźlicza). Charakterystyczny jest stosunkowo duży udział pełnoletnich mężczyzn (kawalerów, rozwodników) będących na utrzymaniu matki (często emerytki), albo mieszkających samodzielnie. Specyfiką innej części Starego