zdjecie lancia8

156 5. Segregacja przestrzenna ludności i wykluczenie społeczne w miastach

Stanowiące część śródmieścia Osiedle 15-lecia, pomimo że jest to nowe powc ti-ne budownictwo blokowe, stanowi jeden z najgorszych obszarów ubóstwa. Część ujs osiedla skupia osoby z licznymi problemami patologicznymi przestępczości i alkoh: zmu. Część tego terenu zamieszkują również kryminalni przestępcy i recydywiści, je: nocześnie jest to obszar omijany przez policję. Stałym problemem są eksmisje, a:_ niem pracowników pomocy społecznej nie ma warunków do resocjalizacji, __ zachowania patologiczne są wzorcem od dziecka. Powszechnym zjawiskiem jel ucieczka „normalnych rodzin” do innych rejonów miasta oraz postępujący napływ -. ich miejsce osób i rodzin z problemami społecznymi.

W blokach zbudowanych głównie w latach 1950-1960 oraz w domkach jednorodzinnych z lat 1960-1970 zamieszkują na ogół osoby stare, utrzymujące się w wie* szóści z emerytury. Zjawiskiem generującym ubóstwo i inne zjawiska patologiczr z jest fakt, że z pomocy materialnej korzysta drugie pokolenie, które wspólnie zamieszkuje ze starymi rodzicami. Zasadniczym problemem mieszkańców, poza zbyt niski-emeryturami ludności starszej, jest brak środków finansowych wynikający przeważa z z niskich poborów oraz dużej liczby rodzin niepełnych, przeważnie samotnych mateli.

Osiedle Nad Potokiem powstałe w latach siedemdziesiątych jest zamieszkane przez ludność pochodzenia robotniczego, głównie w średnim wieku. Likwidaę. dużych zakładów pracy w Radomiu powoduje, że w niektórych budynkach 1/3 mieszkańców to bezrobotni. Bezrobocie, zwłaszcza wśród ludności w wieku 40-50 Iz . powoduje bezpośrednio powstawanie zaległości czynszowych, a następnie zwiększenie liczby klientów pomocy społecznej. Rodziny korzystające z pomocy to w przewadze rodziny bezrobotnych, ale również wielodzietne i niepełne. Szczególnym obszarer problemowym tego osiedla, gdzie większość mieszkańców korzysta z pomocy społecznej, są części ulic Olsztyńskiej, Katowickiej, Sadkowskiej i Grzybowskiej.

Największym obszarem problemowym Radomia jest znaczna część śródmieścia, zdominowana przez stare przedwojenne budownictwo. Przeważa prywatna własnos: lokali, a podstawowym problemem są dzicy lokatorzy, których z tego obszaru nikt nie eksmituje. Narastanie problemu ubóstwa jest spowodowane również przeprowadzaniem się tutaj osób, które nie płacą czynszu. Specyficzną kategorią społeczną są osoby wychodzące z zakładów karnych, koncentrujące się na tym terenie. Problemy patologii społecznej w tej części miasta istnieją tu już od wielu pokoleń, powodując narastające zjawisko patologii rodziny. Dużo osób żyje w konkubinacie, a w takich przypadkach często trudno ustalić kto jest ojcem. Typowym zjawiskiem jest znaczne spłaszczenie struktury wieku w rodzinach spowodowane faktem, że młodzi mają bardzo wcześnie dzieci, a ich dziadkowie są także bardzo młodzi. Istnieje już trzecie pokolenie osób korzystających z pomocy społecznej, np. osób, które nigdy nie pracowały.

Społeczność lokalna w sensie socjologicznym praktycznie nie istnieje, mieszkańców charakteryzuje: duża anonimowość, brak solidarności lokalnej (poza kilkoma starymi domami) oraz szczególna zwartość środowiska społecznego wokół negatywnych celów. Większość mieszkańców ma tylko wykształcenie podstawowe lub niższe, zamieszkuje w zdewastowanych lokalach jedno- lub dwuizbowych. Podstawową potrzebą jest posiadanie telewizora i wideo, podłączenie do sieci kablowej TY, a nie