maistre o papiezu008301

Pyrrhus nawet sam, w sławnej rozprawie z św. Maksymem nie śmie utrzymywać, aby Honoryusz był nakazał milczenie w kwe-styi ojednćj lub dwoistej woli Zbawiciela. Ogranicza się tylko na przytoczeniu w ogóle, że „Papież zgodził się na zdanie Sergiusza co do jednćj woli.“ Cesarz Herakliusz uniewinniając siew r. 641 przed Papieżem Janem IV z udziału, jaki wziął w sprawie monotelizmu, zamilcza jeszcze o tych listach, podobnież jak i cesarz Konstantyn II w swojej apologii Wystosowanej w r. 619 do Papieża Marcina w kweslyi o pierwowzorze (odrębnego znowu szaleństwa cesarzów tćj epoki). Jakże tu więc wyobrazić sobie, ażeby te i tyle innych sporów tegoż samego rodzaju nie były spowodowały⁷ jakiegoś publicznego odwołania się do decyzyi Honoryusza, gdyby ją wtedy u. ważano jako zarażoną odszczepieństwem monotęlitów.

Dodajemy nadlo, że gdyby ten Papież był zachował milczenie po oświadczeniu Sergiusza, możnaby zaiste rozbierać przyczyny owego milczenia, i uważać je niejako za potępiający kommen-tarz tego listu — ale przeciwnie dopóki żył tylko Honoryusz, dopóty nie przestał oburzać się przeciw Sergiuszowi, grozić mu i potępiać go. Święty Maksym z Konstantynopola jest jeszcze i tutaj znakomitym świadkiem tej zajmującej okoliczności:

„Wypada śmiać się „mówi,“ a raczćj wypada płakać myśląc o tych nieszczęśliwych odstępcach, to jest o (Sergiuszu i Pyrrhusie), którzy ważą się przytaczać urojone postanowienia papiezkie, przychylne niby bezbożnej ecthesis, usiłując stawić w szeregach swoich wielkiego Honoryusza, i zasłaniać się przed oczyma świata powagą męża, lak wzorowego pod względem religii.... Któż więc mógł natchnąć tych fałszerzy podobnein zuchwalstwem? Któryż z ludzi pobożnych i prawowiernych, któryż z biskupów, który kościół nie zaklinał ich, ażeby porzucili odszczepieństwo — ale nadewszystko, czegóż nie robił świątobliwy Honoryusz? 1)“ Otóż niech każdy orzecze wedle sumienia, czy wierzy, aby Honoryusz był here-