page0164

page0164



NAZWY OSOBOWEANTROPONIMIA

Gołębiowska T., 1971, Antroponimia Orawy, Kraków.

Gottschald M., 1954, Deutsche Namenkunde, Berlin.

Grodziński E., 1973, Zarys ogólnej teorii imion własnych, Warszawa.

Grzybowski S., 1957, Nazwisko i jego stałość jako elementy identyfikacji osoby w dawnym prawie polskim, Onomastica 3, 485-514.

Kaleta Z., 1991, Ewolucja nazwisk słowiańskich. Studium teoretyczno-porównawcze, Kraków.

Karaś M., 1976, Imię, nazwisko, przezwisko = nazwa osobowa w polszczyźnie, Onomastica 21, 19-40.

Kowalik-Kaleta Z., 1981, Staropolskie nazwy osobowe motywowane przez nazwy miejscowe, Wrocław.

Malec M., 1971, Budowa morfologiczna staropolskich złożonych imion osobowych, Prace Onomastyczne PAN 17, Wrocław.

Malec M., 1982, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław.

Malec M., 1994, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków.

Matuszewski J., 1980, Polskie nazwisko szlacheckie, Łódź.

Mączyński J., 1970, Nazwiska łodzian (XV-XIX wiek), Łódź.

Rospond S., 1960, Nazwiska Ślązaków, Opole.

Rospond S., 1967, 1973, Słownik nazwisk śląskich, t. I-II (A-K), Wrocław.

Rymut K., 1991, Nazwiska Polaków, Wrocław.

Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, red. A. Cieślikowa, M. Malec, K. Rymut, cz. 2: Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, oprać. M. Malec, Kraków 1995, cz. 3: Odmiejscowe nazwy osobowe, oprać. Z. Kaleta przy współudziale E. Supranowicz i J. Szymowej, oraz cz. 4: Nazwy osobowe pochodzące od etników, oprać. E. Supranowicz, Kraków 1997, cz. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, oprać. Z. Klimek, Kraków 1997, cz. 6: Nazwy heraldyczne, oprać. M. Bo-bowska-Kowalska, Kraków 1995.

Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych, 1992-1994, wyd. K. Rymut, t. I-X, Kraków.

Słownik staropolskich nazw osobowych, 1965-1983, red. W. Taszycki, t. I—VI; t. VII: Suplement, pod kierunkiem M. Malec, 1984-1987, Wrocław.

Taszycki W., (1924) 1968, Polskie nazwy osobowe, Kraków, przedruk w: W. Taszycki, Rozprawy i studia polonistyczne, t. IV, Wrocław, 21-40.

Zaręba A., 1979, Osobowe nazwy własne i ich miejsce w systemie językowym, Poradnik Językowy, 1-13.

Żabska B., 1977, Nazwiska polskie typu dopełniaczowego, Wrocław.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
page0100 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA i bracia. Pokrewieństwo osób znajdowało i znajduje swój wyraz
page0102 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA jego zmiany, reprezentuje osobę trwale, przez cale życie, inac
page0104 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA wiło znaczniejszy ślad w odimiennych nazwach miejscowych i w n
page0106 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA z wyżej opisanych w wyniku opuszczenia początkowego elementu n
page0108 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA słowiańskich jest jej abstrakcyjny charakter. Składają się nań
page0114 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA konkretnych świętych, do treści związanych z ich osobowością i
page0116 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA grec. na -ios i łac. na -ius. W zapożyczonych imionach żeńskic
page0118 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Bardziej lub mniej przyswojone obce imiona bohaterów literacki
page0120 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA chownych, np. w XI w. biskup krakowski o imieniu występuje też
page0122 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Malec M., 1990, Onomastyczne sygnały obecności elementów europ
page0124 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Różnice dotyczą przede wszystkim funkcji. Przezwiska antroponi
page0126 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA mogą one je zmieniać, używając np. formantu deminutywnego: Bal
page0128 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA wych nie posiada jednak utrwalonej w tekście literackim motywa
page0130 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA W przezwiskach stosowane są też, dzięki zabiegom
page0132 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA A tymczasem, należy zapytać: czy Białoń to wyróżniający się
page0134 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA miast, jak zauważa autor, „mało komu wiadomo, że odprzezwiskow
page0136 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA przytoczyć też interesujący sposób przezwania duchownego od na
page0138 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Kaleta Z., 1996, Świat ludzkich wartości odzwierciedlony w naz
page0140 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA 3.    Zwyczaj lub moda. Pseudonim jest charakte

więcej podobnych podstron