page0190

188

Saul iłując się śmiertelnie ranionym prosił swego koniuszego, żeby go przebił mieczem swoim, aby nie popadł żywcem w ręce bałwochwalców. Te słowa przejęły koniuszego zgrozą i nie chciał tego uczynić, Saul wydobył więc wfesny miecz, rzucił się na oslrze, a koniuszy nie chcąc przeżyć pana swego, podobną śmierć sobie zadał. ' Nazajutrz przybyli Filistynowie dla zhipienia obozu Izraelskiego i znaleźli Saula wraz z jego trzema synami ubitych na górze Gelboe. Odcięli głowę Sadowi i zawiesili ją wraz z jego zbroją w świątyni swoich bożyszcz.

Trzeciego dnia po bitwie stawił się przed Dawidem młody Amalecyt, którego odzież była podartą i włosy na głowie kurzem pokryte. Dawid zapytał go: zkąd przybywa? On na to odpowiedział, że uciekłszy z wojska Izraelskiego, przyszedł donieść Dawidowi o klęsce Izraelitów, śmierci Saula i trzech synów' jego. Dawid nie chciał z początku dać wióry tej nieszczęśliwej nowinie, ale gd> młody człowiek podał mu koronę i naramiennik Saulachwaląc się, że sam je zdjął królowi którego dobił, natenczas Dawid rozdarł szatę na sobie, i wszyscy, którzy przy nim byli uczynili to samo. Oddali się żałobie, przelewali łzy i nie jedli, ani pili przez cały dzień. Poczem Dawid odezwał się do Amalecyta: „Jakżeś śmiał podnieść rękę na pomazańca Pana? Twe własne usta staną się przyczyną śmierci twojej.” Kazał potem jednemu ze swoich ukarać śmiercią zuchwalstwo tego młodzieńca, a rozkaz ten natychmiast wykonano. Że Dawida żałość była szczerą, najlepiej dowodzą treny z tego powodu przez niego ułożone, w których pomiędzy innemi, tak się Odzywać „Dziewice Izraela, opłakujcie Saula,, który was odziewał w szkarłaty, ozdabiał was zlotem, ażebyście się