page0192

page0192



NAZWY OSOBOWEANTROPONIMIA

Kovalev G. F., 1991, Etnonimija slavjanskich jazykov. Nominacija i slovoobrazovanie, Voroneź.

Kowalik-Kaleta Z., 1982, Miejsce kategorii nazw mieszkańców {Polaniu, Francuz, warszawiak) oraz etnonimów {Wiślanie, Litwini) w systemie językowym, Onomasti-ca 27, 39-54

Kreja B., 1979, Problematyka słowotwórcza derywatów od nazw geograficznych we współczesnym języku polskim, Gdańskie Studia Językoznawcze 2, 5-18.

Lehr-Spławiriski T., 1961, Najstarsze nazwy plemion polskich w obcych źródłach, Język Polski 41, 263-268; przedruk w: Studia i szkice wybrane z językoznawstwa słowiańskiego, seria 2, Warszawa 1966, 210-215.

Moszyński L., 1978, Czy Słowianie to rzeczywiście nomen originis?, (w:) Z polskich studiów slawistycznych 5, Językoznawstwo, Warszawa, 499-507.

Natanson-Leski J., 1959, Nazwy plemienne w Polsce, Onomastica 5, 195-229, 415-449.

Ossowski S., 1962, O osobliwościach nauk społecznych, Warszawa

Pisarkowa K., 1976, Konotacja semantyczna nazw narodowości, Zeszyty Prasoznawcze 17/1, 5-26; przedruk w: K. Pisarkowa, ł pragmatycznej stylistyki, semantyki i historii języka. Wybór zagadnień, Kraków 1994, 215-234.

Polskie nazewnictwo geograficzne świata, 1959, oprać. L. Ratajski, J. Szewczyk, P. Zwoliński, Warszawa.

Popowska-Taborska H., 1990, Językowe wykładniki opozycji swoi-obcy w procesie tworzenia etnicznej tożsamości, (w:) Językowy obraz świata, red. J. Bartmiriski, Lublin, 61-68.

Popowska-Taborska H., 1991, Słowiańskie etnommy i antroponimia, (w:) H. Popowska-Taborska, Wczesne dzieje Słowian w świetle ich języka, Wrocław, 49-72.

Rospond R., 1966, 1968, Struktura pierwotnych etnonimów słowiańskich, cz. 1-2, Rocznik Slawistyczny 26, 21-34; 29, 9-28.

Rudnicki M., 1959, 1961, Prasłowiariszczyzna — Lechia — Polska, t. I: Wyłonienie się Słowian spośród ludów indocuropejskich i ich pierwotne siedziby, t. II. Wspólnota słowiańska, wspólnota lechicka, Polska, Poznań.

Słownik starożytności słowiańskich. Encyklopedyczny zarys kultury Słowian od czasów najdawniejszych do schyłku wieku XII, 1961-1996, red. W. Kowalenko, G. Labuda, T. Lehr-Spławiriski, Z. Stieber, A Gąsiorowski, A. Wędzki, t. I—VIII, Wrocław.

Sulisz M., 1969, Budowa słowotwórcza nazw etnicznych w języku polskim (Formacje z przyrostkiem -'tmin, -akU-ak, -czyk, -ec, ikll-yk, -inU-yń), Rozprawy Komisji Językowej WTN 7, 287-341.

Zajączkowski S., 1962, Podziały plemienne Polski w okresie powstania państwa polskiego, Księga Tysiąclecia, t. I, Poznań, 73-109.

Zierhoffer K., 1968, O paralelnych nazwach krajów na -y (-i) oraz na -yja//-ija, (w:) Symbolae philologicae in honorem Yitoldi Taszycki, Wrocław, 453-460.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
page0100 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA i bracia. Pokrewieństwo osób znajdowało i znajduje swój wyraz
page0102 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA jego zmiany, reprezentuje osobę trwale, przez cale życie, inac
page0104 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA wiło znaczniejszy ślad w odimiennych nazwach miejscowych i w n
page0106 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA z wyżej opisanych w wyniku opuszczenia początkowego elementu n
page0108 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA słowiańskich jest jej abstrakcyjny charakter. Składają się nań
page0114 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA konkretnych świętych, do treści związanych z ich osobowością i
page0116 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA grec. na -ios i łac. na -ius. W zapożyczonych imionach żeńskic
page0118 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Bardziej lub mniej przyswojone obce imiona bohaterów literacki
page0120 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA chownych, np. w XI w. biskup krakowski o imieniu występuje też
page0122 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Malec M., 1990, Onomastyczne sygnały obecności elementów europ
page0124 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Różnice dotyczą przede wszystkim funkcji. Przezwiska antroponi
page0126 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA mogą one je zmieniać, używając np. formantu deminutywnego: Bal
page0128 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA wych nie posiada jednak utrwalonej w tekście literackim motywa
page0130 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA W przezwiskach stosowane są też, dzięki zabiegom
page0132 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA A tymczasem, należy zapytać: czy Białoń to wyróżniający się
page0134 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA miast, jak zauważa autor, „mało komu wiadomo, że odprzezwiskow
page0136 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA przytoczyć też interesujący sposób przezwania duchownego od na
page0138 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA Kaleta Z., 1996, Świat ludzkich wartości odzwierciedlony w naz
page0140 NAZWY OSOBOWE — ANTROPONIMIA 3.    Zwyczaj lub moda. Pseudonim jest charakte

więcej podobnych podstron