tpn w alpach i za alpami
1801

142

wal zatem wszystkie dobroczynne osoby na koncert wokalny, na korzyść nieszczęśliwej wdowy, przez hrabinę Egeryą ułożony.

—    To ta pani zowie się hrabina Egerya? zapytałam.

—    A tak, i sama będzie zapewne śpiewała. Może pani każe zamówić lożę dla siebie ?

Imię tej nimfy, czy amazonki, reformistki, hrabiny czy artystki, przywiodło mi do myśli poprzedniego wieczora rozmowę, w której tak często je powtarzano, i na osoby ją prowadzącą. Prosiłam zatćm mego cicerona o niejakie o nich objaśnienie. Ta pani cośmy płaczącą w katedrze zostawili, zdaje się Włoszka?

—    Nie, ona jest Neapolitanka.

(W Pizie tylko Pizanie zowią się Włochami, jak w Rzymie wyłącznie Rzymianie).

—    Musiała niedawno kogoś tu stracić, ponowiłam, kiedy ją widzę w żałobie i płaczącą.

—    Mąż jćj tu przed pół rokiem umarł, ale ona płacze bo się kocha; (b innamorata).

We Włoszech tak mówią że się kto kocha, jakby u nas powiedziano, że ma nerwową gorączkę, lub kataralną febrę.

—    A ten młody blondyn, któremu się tak ładnie kłaniała hrabina Egerya?

—    To jakiś Anglik (un certo inglese) słaby na piersi. My go zowiemy poetą, bo wiersze pisze.

—    Czy także przywiózł nową dla was wiarę?

—    Bynajmniój; bardzo owszem pobożny, codzień bywa u S. Stefana na mszy. Może puni każesz się tam zaprowadzić? To jest kościół piękny, wspaniały, gdzie złożono chorągwie w krucyatach zdobyte; rzecz bardzo ciekawa. Razembyś pani zobaczyła posąg Kosrausa I. Medyceusza, który założy! tu dla kawalerów S. Stefana pałac i kościół, a oni jemu posąg wznieśli.

We Włoszech, katedry tylko cały dzień są otwarte; inne kościoły przed południem zamykają, co zmusza je podczas mszy oglądać. Lubo ten zwyczaj przeciwny uczuciu mojemu, trzeba mi było stosować się jednak do niego.

Kościół Ś. Stefana mnićj od wielu innych zbytkiem ozdób zasuty, liczy do najgłówniejszych tureckie chorągwie. Ta piękna